De bescherming als monument betreft de kerkhofmuur rondom de parochiekerk Sint-Hilarius.

De ommuring van het kerkhof van de romaanse Sint-Hilariuskerk werd gebouwd in de tweede helft van de 19de eeuw.

De oudste voorstelling van de muur is terug te vinden in het album de Croy, op een figuratieve prekadastrale kaart (1596-1598) van Pierre de Bersacques. Het kerkhof, waarop grafkruisen zichtbaar zijn, was volgens de kleuring omgeven door een natuurstenen muur alhoewel een tekst van rond 1606 spreekt van een haag.

Het concept van de huidige, bakstenen ommuring met grote, hardstenen pijlers die smeedijzeren hekkens flankeren gaat terug tot de periode 1864-1876 toen de kerkfabriek had beslist een muur te bouwen en de weg over het kerkhof te supprimeren door het plaatsen van hekkens, zowel boven- als onderaan het kerkhof. De momenteel witgeschilderde baksteenmuur, die tevens als keermuur fungeert, is bovenaan afgewerkt met dekpannen en bestaat overwegend uit handvormsteen in kop- en sterkverband, aangevuld met een recenter, hersteld gedeelte in machinale baksteen. Alhoewel de oude grafzerken en -kruisen in situ bleven bewaard fungeert het kerkhof niet langer als begraafplaats.