historische en historische in casu architectuurhistorische waarde:
Deze sinds de jaren 1960 buiten gebruik gestelde graan- en oliemolen werd voor het eerst vermeld in 1474 als eigendom van ene Engelbert van Dielbeke en heropgetrokken in 1774 door de heer van Galmaarden, Paul de Walckiers. Na de Franse Revolutie werd hij aangekocht door Louis Wielant naar wie hij sindsdien wordt genoemd.
Architectuurhistorisch vormen de op beide oevers van de Mark ingeplante gebouwen een perfecte illustratie van watermolenbouw uit het derde kwart van de 18de eeuw, gekenmerkt door een sobere baksteenarchitectuur met aandaken, vlechtingen en top- en schouderstukken, karakteristieke geprofileerde, houten modillons en een gevelritmiek van lichtgetoogde venster- en deuropeningen in een gebouchardeerde hardstenen respectievelijk bakstenen omlijsting.

Niettegenstaande de raderen en het binnenwerk zijn verwijderd is het geheel als 18de-eeuwse dubbelmolen van het onderslagtype nog perfect herkenbaar en dit zowel qua typologie, bouwvolume, als detaillering (hardstenen watergevel, toezichtsvenster, brede toegangsdeur, zware balkstructuur …) en dit in combinatie met de nog aanwezige bypass en woelkom. Daarnaast illustreren de rond een gekasseid erf gegroepeerde langsschuur (eerste helft 19de eeuw) en stalvleugel (circa 1885 en circa 1894) evenals het aangrenzende boomgaardperceel de historisch gemengde functie van molen en hoeve.