Beschrijving
De bescherming als monument betreft het kloostercomplex bestaande uit twee haakse vleugels met een georiënteerde kapel aan de zuidzijde, ingeplant te midden van een deels met hagen en grotendeels met een hoge bakstenen muur volledig van de buitenwereld afgesloten domein. Ook in de bescherming opgenomen zijn de boerderijvleugel ter hoogte van de Astridlaan, de voortuin met Lourdesgrot en de grote, ommuurde kloostertuin met omlopend pad voorzien van een lijnbeplanting van hagen, dennen en bessenstruiken en in 't midden een weiland met relicten van een hoogstamboomgaard.
Waarden
Het kloostercomplex van de Sacramentinen met de ommuurde kloostertuin is beschermd als monument omwille van het algemeen belang gevormd door de:
historische waarde
Binnen de context van de religieuze vrouwenorden en meer bepaald de contemplatieve orden bekleedt het klooster van de Sacramentinen te Halle een unieke positie. Het vormt de enige stichting in ons land van een in 1659 door de Franse dominicaan Antoine Lequieu (1601-1676) als reactie op het Calvinisme opgerichte orde van slotzusters, waarin de eeuwigdurende aanbidding van het Heilige Sacrament centraal staat. Naast Halle telt deze weinig gekende en relatief kleine orde momenteel nog twee kloosters in Frankrijk en twee in de Verenigde Staten. Binnen de omschrijving van de ommuurde kloostertuin vormt dit opvallend gave, uit 1911 en 1935 daterende kloostercomplex bestaande uit een klooster- en gastenvleugel, een éénbeukige kapel met een ruim, door claustra en beglazing afgescheiden nonnenkoor en een kleine boerderijvleugel typologisch een perfecte weerspiegeling van een rond gebed, meditatie en handenarbeid georganiseerd kloosterleven. Architecturaal werd dit door de Halse architect J. Sencie vertaald in een eclectisch geïnspireerde late neogotiek gekarakteriseerd door een verzorgde, decoratieve baksteenarchitectuur.
sociaal-culturele waarde
Sinds bijna een eeuw, ondanks de clausuur, nauw betrokken bij de lokale gemeenschap bezit deze ruim één hectare grote kloostersite, in tegenstelling tot de onopvallende Sint-Emmaüskerk (circa 1980), een onmiskenbare bakenfunctie en vormt tevens een rustpunt te midden van de zich steeds verder verdichtende Don Boscowijk.