in casu architectuurhistorische en kunsthistorische waarde: Kerk, gelegen te midden van het kerkhof als historisch sociaal en cultureel centrum van de dorpsgemeenschap en als de meest beeldbepalende en karakteristieke component van de beiden Kempense dorpskern. De chronologisch en stilistisch heterogene bouwdelen en interieurelementen van de kerk vormen een harmonieus geheel en expliciteren tegelijk de particuliere bouwevolutie, te weten initieel een vroeg-15de-eeuwse, witstenen kapel vergroot tot een 16de-eeuwse kruiskerk die op haar beurt getransformeerd werd in een typisch Kempische, ruime, neogotische parochiekerk van het basilicale type met ingebouwde westtoren waarbij de oudere bouwonderdelen zoals koor, transept en middenbeuk werden geïntegreerd. Deze laatste aanpassingen, doorgevoerd in twee fasen, zijn van de hand van de provinciale bouwmeester, J. Van Gastel (1868) opgevolgd door Dieltiens (1925). De neogotische polychromie werd tijdens de tweede helft van de 20ste eeuw gesupprimeerd zodat het interieur heden gedomineerd wordt door de 18de-eeuwse aankleding met rocaille-stucwerk en het laatbarokke hoofdaltaar, met dramatisch uitgewerkte beeldengroep in combinatie met 17de- en 19de-eeuwse kerkmeubilair en laat-17de-eeuwse altaarschilderijen op paneel. Het kerkhof vormt met de kerk één typologisch geheel. Oorspronkelijk omgracht kerkhof, waarvan de bestaande omzomende haag de tracering volgt. Gekarakteriseerd door de dubbele rij lindebomen, aangeplant in 1854 en de fraaie deels bewaarde gietijzeren toegangshekken, met typische funeraire symboliek.