De met een 18de-eeuws, gestuct en beschilderd, traveebreed gecaissoneerd tongewelf overdekte binnenruimte met eveneens 18de-eeuwse bevloering wordt gestoffeerd met een waardevol meubilair waaronder twee 17de-eeuwse portiekaltaren met geschilderd altaarstuk, twee 1625 gedateerde biechtstoelen, een bijzonder fraaie Lodewijk XIV-lambrisering, een merkwaardige laatgotische, hardstenen doopvont, diverse gepolychromeerde houtsculpturen uit de 16de-18de eeuw en een beschermd orgel (17de-18de eeuw) afkomstig van de Sint-Sulpitiuskerk van Diest.

in casu architectuurhistorische waarde:
Vermeld sinds 1225 als afhankelijkheid van de norbertijnenabdij van Heylissem vormt deze kleine, met haar omliggend kerkhof centrumdominerende, in baksteen en Gobertange opgetrokken parochiekerk een architectuurhistorisch opmerkelijk ensemble. De harmonieus geproportioneerde oostpartij met twee traveeën diep koor en aanleunende noordsacristie (begin 16de eeuw) waarop een ruim bemeten transept (circa 1600) aansluit vormt een representatief voorbeeld van 16de eeuwse plattelandsgotiek met als bijzondere karakteristieken het door onversneden steunberen en met drielobbig maaswerk opgehoogde spitsboogvensters gearticuleerde driezijdig gesloten koor, een ruim bemeten en even hoog transept en het voor het Hageland typerende kleureffect ontleend aan een opvallend drukke ritmering van het metselwerk met Gobertange speklagen. De 1747 gedateerde, drie traveeën korte beuk met asymmetrische ordonnantie van lichtgetoogde vensters in plattebandomlijsting en een dichtgemetselde zuidingang vormt een vroeg voorbeeld van een landelijke Lodewijk XV-stijl. De 1847 gedateerde, neoclassicistische westpartij tenslotte met haar geprofileerde, natuurstenen rondboogdeur met spitsbogige druiplijst en kruisbekroning situeert zich in de overgangsfase naar de neogotiek.