in 1937-1938 gebouwd in de sterk aangroeiende arbeiders- en bediendenwijk die zich ter hoogte van de Tiensesteenweg, ten zuidoosten van de stad had ontwikkeld als nieuwe, aan het Heilig Hart opgedragen parochiekerk. De huidige benaming dateert van na de gemeentefusies. De vrijwel volledig in baksteen opgetrokken Sint-Franciscuskerk vormt met haar relatief kort maar breed schip, korte als smalle zijgangen opgevatte zijbeuken, vijfzijdig gesloten koor en met haar door een forse, zijdelings geprojecteerde toren gemarkeerd gevelfront qua planconcept een opmerkelijke getuige van een 'modern' bouwprogramma. Daarmee beantwoordde het volledig aan de vernieuwende liturgische gebruikseisen in de interbellumperiode.

in casu architectuurhistorische waarde: officieel gesigneerd door de Aalsterse aannemer-architect A. Peynsaert (1893-1966) maar volgens recent onderzoek toe te schrijven aan een van de merkwaardigste figuren uit de Nederlandse architectuurgeschiedenis, Alexander Jacobus Kropholler (1881-1973), is de inclusief het karakteristieke meubilair intact bewaarde Sint-Franciscuskerk - naast interventies in de benedictijnerabdijen van Tancrémont (1932) en Affligem (1932) vooralsnog zijn enige bekende realisatie in ons land - niet alleen een opmerkelijk voorbeeld van jonge religieuze bouwkunst uit het interbellum maar tevens een bijzonder representatief voorbeeld van zijn eigenzinnig, kerkelijk oeuvre. De kerk wordt gekenmerkt door een 'modern' concept dat werd vertaald in een functionele, tot haar essentie herleide, massieve en traditionele baksteenarchitectuur samengesteld uit elementaire, geometrische volumes waarbij de constructieve eenvoud met onder meer de karakteristieke open dakstoel resulteert in een sobere, tijdloze monumentaliteit.