in casu architectuurhistorische waarde:
Deze herenwoning naar ontwerp van architect Hubert De Maen uit Lokeren werd in 1923 in opdracht van rechter Van Winckel ontworpen. Op de grond van een vernield herenhuis werd door een nieuwe eigenaar een woning gerealiseerd die geen kopie was van de vooroorlogse. Een volledig gebouw in eclectische stijl met onder meer invloeden uit de art deco en het neoclassicisme werd opgetrokken.
Dit monumentaal en in het straatbeeld beeldbepalend gebouw is door de gekozen architectuur, het volume, materiaalgebruik en inplanting een veruitwendiging van de sociale positie en de financiële draagkracht van de bouwheer. Het dynamisch gevelontwerp evenals de rijkelijke aankleding getuigen van de bekwaamheid en de gedegen architectuurkennis van de architect die een totaalproject ontwierp dat gaaf behouden bleef. Het interieur met kenmerkende dubbelhuisindeling wordt gedomineerd door de centrale monumentale en tot de zolder reikende traphal, die het woonhuis in privé- en ontvangstgedeelte deelt en de interne circulatie organiseert.
De gaaf bewaarde rijkelijke aankleding van het interieur is van hoogstaande artistieke kwaliteit en is door de architect voor dit gebouw ontworpen. De oorspronkelijke parket, schouwmantels, schrijnwerk, vleugeldeuren, lambriseringen, gestucte zolderingen en wanden, verwarmingselementen, vloeren, trap en dergelijke van de traphal, salons, ontvangst- en wachtkamer met vestiaire, bureel, keuken en privévertrekken bleven in situ bewaard en bepalen mee het authentiek karakter van deze herenwoning.
Het gefilterd licht in de kamers, dat men verkreeg door de verwerking van grote glaspartijen met gekleurd glas-in-Iood voor een optimalisering van de natuurlijke lichtinval en -intensiteit, doet deze aankleding extra tot zijn recht komen. Dit lichtspel getuigt van een hoog technisch vernuft en is kenmerkend voor de interbellumarchitectuur.
De deels behouden tuinaanleg met interessante aanplanting wordt mede bepaald door een drietal merkwaardige gebouwen. Het opmerkelijk bakstenen tuinpaviljoen met blauw hardstenen poort is mogelijk afkomstig van de zusters van Zwijveke. Een witgeschilderd gebouwtje met koetshuisallure, eertijds dienstig als tuinfolie of berging en in kern minstens opklimmend tot de 19de eeuw, werd door architect Hubert De Maen geïncorporeerd in het voormalige dienstgebouw dat stilistisch volledig aansluit bij het hoofdgebouw. De totaliteit van de bijgebouwen (voormalig dienstgebouw, aanpalend gebouwtje met koetshuisallure en tuinpaviljoen) verspreid in de grote ommuurde tuin zijn historisch en/of architecturaal verbonden met het hoofdvolume en dragen bij tot de monumentwaarde van het geheel.