De artistieke waarde van de kerk ligt voornamelijk in het interieur met drie kwalitatieve figuratieve glas-in-loodramen gesigneerd door de Gentse glazenier Camille Ganton van 1912-1919, de uit de oude kerk geredde 18de-eeuwse biechtstoelen en kerkmeestersbanken met alliantiewapen van de familie van Hoobrouck, toenmalige heren van Asper, een rijke collectie heiligenbeelden uit de 17de, 18de en 19de eeuw en het speciaal voor de vernieuwde kerk ontworpen neogotische meubilair door L. 81anchaert en R. Van Caelebroeck in 1907-1910.
Vooral de gebeeldhouwde en polychroom geschilderde retabels en de preekstoel zijn kunstzinnig uitgevoerd en mooie voorbeelden van neogotisch meubilair.

in casu architectuurhistorische waarde:
De achthoekige kruisingstoren met voor de romaanse architectuur zo kenmerkende rondboognissen met smalle gekoppelde rondboogvormige galmgaten met deelzuiltje en kubuskapiteel en versiering met uitgediepte boognissen die ook in de oostgevel van het koor voorkomen, is een zeer representatief voorbeeld en een belangrijk materieel getuige van de romaanse kerkenbouw in landelijke context.
De 15de-eeuwse transeptarmen, opgetrokken in zandsteen en doorbroken door hoge gotische spitsboogvensters onder waterlijst inspireerde architect De Noyette duidelijk voor zijn historiserende reconstructie van de hallenkerk. Het resulteerde in een harmonisch samenhangend kerkgebouw met nog duidelijk herkenbare historisch zeer waardevolle romaanse en gotische componenten en een hierop geïnspireerde geslaagde neogotische vernieuwbouw.

De kerk met ovale kerkhofsite is, gelet op de patroonheilige Sint-Martinus en de ligging aan de oude verbindingsweg Gent - Oudenaarde aan de rand van de Scheldevallei, zeer oud en klimt mogelijk op tot de vroege middeleeuwen.
Het huidige kerkgebouw bewaart nog de romaanse toren en het koor in Doornikse steen, opklimmend tot de 12de - 13de eeuw en het gotische transept in zandsteen dat uit de 15de eeuw dateert.
De zo getrouw mogelijke restauratie en de historiserende vernieuwbouw door architect Modeste De Noyette in 1902 getuigt van de tijdsgeest en het doorleven van de neogotische traditie tot in het begin 20ste eeuw.

Door de goed behouden schaalverhouding tussen het kerkvolume en de omringende kleinschalige bebouwing aan de Steenweg en de omliggende straten in de dorpskern heeft de kerk van Asper een beeldbepalende rol in de ruimtelijke context.
De oprichting van een oorlogsgedenkteken voor beide wereldoorlogen als materiële getuige van het herdenken van een collectief trauma geeft de historische kerkhofsite een extra sociaal-culturele waarde.