in casu architectuurhistorische waarde:
Het kloostergedeelte ten westen van de beschermde kapel en de pandhof met de oude, in kern tot het einde van de 17de en het begin van de 18de eeuw opklimmende noord- en westvleugel zijn een materiële getuige van het voormalige klooster van de minderbroeders of recolletten die in 1664 het vervallen kloostercomplex van de grauwzusters van Onze-Lieve-Vrouw ten Doorn deden herleven. De eind 19de- en 20ste-eeuwse uitbreidingen en aanpassingen tot een tweede pandhof met nieuwe kloostertoegang en de congregatiekapel op de bovenverdieping zijn representatief voor de bloei en expansie van de nieuwe klooster- en schoolgemeenschap van de zusters van Liefde op het einde van de 19de eeuw, en die aan Eeklo een uitstraling zouden geven tot ver buiten haar grenzen.
De bakstenen muren en kunstige ijzeren hekken, die het kloostercomplex afschermen van de straat en het voormalig kerkhofje en voorplein omsluiten, getuigen van het oorspronkelijke gesloten karakter en zijn beeldbepalend in het stadsbeeld.
Het interieur van de oude vleugels met bewaarde overwelfde gangen en kamers met kruisribgewelven is kenmerkend en zeer representatief voor de kloosterarchitectuur van het einde van de 17de en begin 18de eeuw. Ze behoren tot de oudste getuigen van het religieuze patrimonium van de stad Eeklo.
De kleurrijke baksteenarchitectuur van het poortgebouw en de gevels omheen de binnentuin zijn door hun harmonische verhoudingen en verzorgde afwerking en detaillering belangrijk voor de bouwgeschiedenis van het kloostercomplex en voor de architectuurgeschiedenis in het algemeen.
De congregatiekapel is, als kapel voor de Mariacongregatie van de leerlingen, gebouwd in 1884, een schoolvoorbeeld van een kleine intieme kapel, uitgevoerd in een zeer verzorgde neogotische stijl. De bijzondere sfeer wordt vooral bepaald door het opmerkelijk houten gedrukte tongewelf met drielobbige vormgeving en ongebruikelijke bovenlichten met glas-in-loodvulling boven het koor. De rijke nog originele polychromie van de wandbeschildering met sjablonen, de glas-in-loodramen met typische neogotische iconografie en de polychrome heiligensculpturen zijn een uiting van ambachtelijke vakkennis en vormen een harmonisch en uiterst waardevol totaalconcept.
Het altaar, een ontwerp van de grootmeester van de neogotiek J.B. Bethune, van 1884, toont in zijn eenvoud het volledig programma van de neogotische stroming met een functionele vormgeving, een terugkeer naar ambachtelijke uitvoering en veel aandacht voor de symboliek.
De uitvoerige Mariasymboliek verwijst hier duidelijk naar de Mariacongregatie waarvoor deze kapel opgericht werd.