Door de ligging aan de rand van het park, tegen een heuvelflank van de Tiegemberg aan, ontstaat er een uitgekiende visuele relatie tussen de 'Villa Albert' en de lager gelegen bronweide in het bedevaartpark. De beeldbepalende erker en de dakruiter van de woning, die door de Vlaamse auteur Hugo Verriest in 1903 omschreven werd als een "kijkhuizeke", vormen exclusieve uitkijkpunten op het bedevaartpark. Omgekeerd vormt de villa, bekeken vanuit de bronweide, een aanvullend pittoresk beeldelement op de zuidelijke flank van de Tiegemberg.

De 'Villa Albert' met afzonderlijk bijgebouw is circa 1891 door Vital Moreels, grondlegger en mecenas van het bedevaartpark, geconcipieerd als een huurvilla voor kunstenaars. De villa stond tijdens het interbellum ook bekend als 'Villa Moortgat', genoemd naar toondichter en componist Alfons Moortgat die er vanaf 1919 zijn intrek nam. De 'Villa Albert' sluit sterk bij aan het Sint-Arnolduspark dat vanaf 1882 in pittoreske stijl werd uitgebouwd. Enerzijds bestaat er een uitgekiende visuele relatie tussen de 'Villa Albert' en het bedevaartpark, anderzijds zijn er duidelijke stilistische gelijkenissen tussen de fantasierijke, pittoreske villa en de cementrustieke constructies in het park. Toondichter en componist Alfons Moortgat was van groot belang voor de artistieke uitstraling van het Sint-Arnolduspark tijdens het interbellum. Vanuit de 'Villa Albert' componeerde hij onder meer de openluchtspelen 'De Passie van Ons Heer' en 'Arnoldusspel', die respectievelijk in 1933 en 1935 opgevoerd werden in het park. Voor de opvoering van het passiespel in 1933 werd de 'Villa Albert', met zijn beeldbepalende ligging vanuit de bronweide in het bedevaartpark, tijdelijk omgebouwd tot het Paleis van Pilatus. De kunstenaarswoning vormde ook een literaire ontmoetingsplaats waar Alfons Moortgat vooraanstaande schrijvers zoals Stijn Streuvels, Hugo Verriest en Ernest Claes uitnodigde. Ook schilders zoals Valerius De Saedeleer, Modest Huys en Gustave Van de Woestyne bezochten de 'Villa Moortgat'.

De 'Villa Albert' vertoont een fascinerende wisselwerking tussen een traditionele baksteenbouw met trapgevels en de pittoreske toepassing van cementrustieke elementen. Het vormelijk eenvoudige breedhuis onder zadeldak ontleent een grote elegantie aan de symmetrische opbouw en aan de gedetailleerde en rijke vormentaal: de rots waaruit de naar het bedevaartpark gerichte lijstgevel met cementrustieke erker oprijst, het zadeldak met de centrale dakruiter, de getrapte dakvensters, de zijgevels enzovoort. Het afzonderlijk bijgebouw onder lessenaarsdak, eveneens met trapgevels, is architecturaal ondersteunend. De uitbreiding van de 'Villa Albert' tijdens het interbellum, met een een modernistisch getinte vleugel onder plat dak, werd op subtiele wijze geïntegreerd door een torenrisaliet. De erker en de dakruiter vormen belangrijke elementen binnen de uitgekiende visuele relatie tussen de 'Villa Albert' en het bedevaartpark.

De pittoreske 'Villa Albert' met een erker in cementrustiek rijst als het ware op vanuit een kunstmatige rotspartij. Door deze toepassing van 'trompe l'oeil'-kunst sluit de villa sterk aan bij de cementrustieke constructies van het Sint-Arnolduspark. De uitvoering van de erker in cementrustieke materialen, waarbij boomstammen en - takken worden geïmiteerd, vormt een uitzonderlijk voorbeeld van vroege betontechniek. Boomstammen in diverse formaten en posities vormden hiervoor de inspiratiebron, waarbij de architectuur expliciet de natuur imiteerde.