De mijnkraters van de Palingbeek getuigen van de ondergrondse mijnenoorlog zoals die in de periode 1914-1918 op het front in de Westhoek werd gevoerd. Historisch gezien paste de techniek van ondermijningen. in de traditie van de belegering van vestingen, zoals die in lang vervlogen tijden vaak was toegepast. De zes mijnkraters in domein Palingbeek maken deel uit van een historische linie, meer bepaald de frontlinie van 1914-17. Het is de enige locatie aan het front in de Wijtschateboog waar uitsluitend ondiepe mijnen ontploften. Kenmerkend voor deze site is dat de Duitse troepen ze gebruikten als afleidingsmanoeuvre voor acties bij Verdun op het front in Frankrijk in 1916. In vergelijking met andere mijnkratersites kende de Palingbeek een relatief korte ondergrondse oorlog van oktober 1915 tot december 1916. Hoewel de omvang van kraters A en B anders doen vermoeden, zijn ze representatief voor de fase in de ondergrondse oorlog waarbij met ondiep geplaatste mijnen werd gewerkt. Bijzonder aan krater A van juli 1916 is zijn omvang. Hij toont aan dat de Duitse troepen eveneens in staat waren tot offensief ondermijnen en met meerdere springladingen van in totaal 15 ton een krachtige explosie konden bereiken. De Bluff was de enige site aan het front waar de Britten het voordeel van de hoger gelegen posities bezaten en waar de meeste mijnkraters afkomstig zijn van Duitse ondermijningsactiviteiten. Ook dat maakt de site bijzonder in zijn soort. Goed bewaarde landschappelijke relicten van de Eerste Wereldoorlog die nog zichtbaar zijn op het terrein, zijn zeldzaam. De mijnkraters zijn één van de weinige relicten van het vroegere oorlogslandschap die nog in situ op het terrein herkenbaar zijn. Bijzonder aan de Palingbeek is dat het gaat om een ensemble van zes mijnkraters van verschillende omvang en verschijningsvorm en een bunker in één van de kraterwanden. De mijnkraters van de Palingbeek maken deel uit van een oorlogslandschap dat zich langs de oevers van het kanaal Ieper-Komen uitstrekt. Het geaccidenteerde terrein op de hellingen van de kanaaloevers vertoont er nog altijd de sporen van talloze bominslagen en bunkerrestanten. Dat maakt de contextwaarde van deze site groot. Hun ligging in het provinciedomein en ontsluiting langs een uitgestippeld parcours draagt bij tot de publieke belevingswaarde van deze relicten.

De mijnkraters van de Palingbeek herinneren aan het dodelijke ondergrondse kat- en muisspel tussen de troepen aan het front. Soldaten kwamen om tijdens ondergrondse gevechten of werken in de tunnels, of tijdens bovengrondse infanterieaanvallen die op de explosies volgden. Niet altijd slaagde men erin om de lichamen te evacueren. Voor de volgende generaties en in het bijzonder voor de nabestaanden is de mijnkratersite een herdenkingsplaats voor wie hier naamloos en zonder graf in de aarde rust. De beslotenheid en de rust van de mijnkratersite in een beboste omgeving draagt bij tot een ingetogen sfeer die bij het karakter van een herdenkingsplaats aansluit en ze intenser doet beleven.

Mijnkraters vormden na hun ontstaan ideale locaties voor constructies, zoals schuilplaatsen of nieuwe aanzetten tot ondergrondse galerijen. Op hun beurt werden kraters als versterking in de frontlinies ingebouwd. Zij vormen dus ook potentiële vindplaatsen van archeologische resten van de Eerste Wereldoorlog. De bunker in de wand van krater B is een zeldzame bovengrondse getuige van deze praktijk.