Laatclassicistisch herenhuis de Mûelenaere, uit het tweede kwart van de 19de eeuw, met tuin. Thans in gebruik als gemeentelijke bibliotheek. 

Historiek

Op het primitief plan (1817) wordt deze plaats afgebeeld als gebied behorende tot het voormalig neerhof van de heren van Ardooie, met in de hoek met de straat het restant van een walgracht (zie Prinsendreef nummer 6). In 1834 wordt deze gracht gedempt en de huidige woning gebouwd, naar verluidt in opdracht van Charles van Dorpe, chirurgijn en oudgediende in het leger van Napoleon, maar volgens kadaster nog steeds in eigendom van Auguste de Jonghe d'Ardoye. In 1851 wordt het pand in vruchtgebruik/erfpacht gegeven aan Felix de Mûelenaere, notaris uit Koolskamp. Volgens literatuur wordt het huis in 1865 overgedragen aan Conrad de Mûelenaere. In 1872 wordt het vruchtgebruik overgedragen op olieslager Eduard Cloet. In 1878 registreert het kadaster de verkoop van het pand aan dokter Conrad de Mûelenaere, die het nog in vruchtgebruik geeft tot 1884 en de woning daarna betrekt. In 1919 vermeldt de kadastrale legger een "dépréciation notable", ten gevolge van vernielingen tijdens de Eerste Wereldoorlog, zie oude postkaarten. Na het overlijden van de dokter in 1920 wordt de woning betrokken door zijn zoon, dokter Georges de Mûelenaere, die er praktijk houdt tot zijn dood in 1939. In 1941 wordt het pand eigendom van Robert de Mûelenaere.

Omstreeks 1980 wordt het herenhuis aangekocht door de gemeente Ardooie. In 1981 wordt een serre uit 1878 afgebroken. In 1985 ondergaat het pand een harde renovatie, onder leiding van architect José Cauwe uit Ardooie. Op 23 november 1991 neemt de gemeentelijk openbare bibliotheek er haar intrek.

Beschrijving

Statig herenhuis van het dubbelhuistype onder schilddak in zwarte Vlaamse pannen. Gepleisterde lijstgevel van twee bouwlagen op souterrain en vijf traveeën, regelmatig geordonneerd door rechthoekige muuropeningen en horizontaal geaccentueerd door kordonlijst, waterlijst en lijstwerk onder de kroonlijst, die getooid is met platte rozetten en klossen. Souterrain voorzien van keldergaten met tralies. Bewaard houten schrijnwerk (T-ramen). Begane grond met beluikte vensteropeningen, bekroond met waterlijst met decoratieve sluitsteen. Arduinen onderdorpels. Vensters op de verdieping in geriemde omlijsting met dito sluitsteen. Centrale deur in rechthoekige geriemde omlijsting onder eenvoudig entablement, toegankelijk via trap van vier arduinen treden, met houten deur met laatclassicistisch houtsnijwerk en imitatiedeurnaald, beglazing met vernieuwd hekwerk. Op de zijgevels ovalen oculi met gekruiste roedeverdeling.

Aan weerszijden geflankeerd door twee roodbakstenen zijvleugels onder lessenaarsdak, achteruitgelegen ten opzichte van de rooilijn. Aan straatzijde uitgewerkt in rotsbepleistering en getypeerd door een brede bepleisterde rondboog tussen geblokte pilasters, met daarin een vernieuwde poort en halfrond bovenlicht met waaiervormige roedeverdeling. Deze zijvleugels deden respectievelijk dienst als koetshuis en praktijkingang.

Achtergevel in blote rode baksteen, de verdieping van het hoofdvolume witgeschilderd. Op de begane grond met T-ramen met grote roedeverdeling. De zijvleugels gekenmerkt door getoogde muuropeningen met halfcirkelvormige zoldervensters met waaiervormige roedeverdeling. Op de korte zijden met bakstenen rondboog tussen pilasters. Noordelijke zijgevel verbouwd, met nieuwe muuropeningen en poort.

Interieur quasi volledig vernieuwd, structuur verstoord. Enkele behouden interieurelementen, onder meer grijsmarmeren schouw met voluutvormige wangen en versierde haardplaat; houten zuilen in marmerimitatie in de voormalige inkomhal. Behouden klassieke kapconstructie met schaargebinten en pen- en gatverbindingen.