Aan de oostzijde van nummer 24, in- en uitwendig: overblijfselen van de Burchtmuur van Doornikse kalksteen (onregelmatig verband), 1200-1225 te dateren. Deze muur loopt, onderbroken voor de Vleeshuisstraat, verder in het pand nummer 25.

Tussen 1201 en 1216 (?) werd het nieuwe stadskwartier dat in de twaalfde eeuw rond de 0nze-Lieve-Vrouwekerk was gegroeid met een vestenlijn omwald; een uitdrukkelijke vermelding van een stenen muur vinden we niet. De vesten vormden een watersingel met aan de binnenzijde een aarden wal; ze liepen van de Sint-Jansvliet, langs Steenhouwersvest, Lombardenvest en Wiegstraat (de vroegere Ramshoofdvest), naar de Sint-Katelijnevest. Hier sloten de vesten aan bij de ruien. Zo besloeg de stad een oppervlakte van 40 hectare.

Rond diezelfde tijd werd het Steen gebouwd en heel de burcht met een stenen muur omgeven. Deze muur, waarvan nog overblijfselen zichtbaar zijn in Vleeshuisstraat en Zakstraat (het huis Zakstraat 6 is gedeeltelijk tegen en in de muur gebouwd), werd opgetrokken uit Doornikse kalksteen. Aan de basis waren de muren gemiddeld 1,35 meter dik; ze werden aangezet 5,70 meter onder het huidige straatniveau. Ze zouden van grondslag tot tinne circa 12 meter hoog geweest zijn en voorzien van een tiental torens; oorspronkelijk was er slechts één enkele toegang, namelijk langs de stroomzijde, de latere Wedpoort. Een zeer nauwkeurig grondplan van de burcht werd opgetekend door de architect Ferdinand Truyman.