Grotendeels in 1881 vrijgekomen plein door het dempen van de grachten en het afbreken van de omheiningsmuren en toegangspoort (1879) van het Groot Begijnhof ook zogenaamde Sint-Elisabethbegijnhof. Heden vrij onregelmatig plein omvattende een ouder driehoekig gedeelte, vroegere Begijnendries tussen de Burgstraat en de Begijnhofdries en een aansluitend trechtervormig beboomd gedeelte dat overloopt in de, in 1860 getrokken Rabotstraat.

Weinig opvallende bebouwing met overwegend eind 19de-eeuwse panden: witbepleisterde lijstgevels met enkelhuisopstand en twee (nummers 10-11), twee en een halve (nummers 17-18) of drie bouwlagen (nummer 7 gecementeerd, nummer 8 ontpleisterd, nummers 9, 23) onder zadeldak (pannen). Imitatiebanden op de gelijkvloerse verdieping. Rechthoekige of licht getoogde omlijste vensters met doorgetrokken onderdorpels, nummers 10-11 en 23 met verrijkende druiplijst of sluitsteen bij de bovenvensters; uitgewerkt hoofdgestel. Daarnaast komen enkele panden in zakelijke baksteenstijl voor van circa 1930 (nummers 15, 16 gesigneerd "Mich. Van Huffel, architecte").

De westzijde van het driehoekig pleintje is heden bepaald door vrijgekomen huizen van het begijnhof, oorspronkelijk langs de smalle toegang gelegen. De monumentale poort (afgebroken in 1879 en door de "Vrienden van Oud Gent" wederopgebouwd als ingang van het Bijlokemuseum op de Godshuizenlaan in 1926) leunde tegen de zijgevel van de huizen van de Provenierstersstraat aan. Eén van de oudere kernen, heden met vernieuwde trapgevel werd omgebouwd tot elektriciteitscabine.

De rechter straatwand, bij de Rabotstraat, is voornamelijk ingenomen door de bakstenen gevel van het klooster der arme klaren-coletinnen.