Burgerhuis in neo-Vlaamserenaissance-stijl waarvoor bouwaanvraag van 29 juli 1897, als eerste eigen woning opgetrokken door de architect Jacques De Weerdt, destijds tekenaar bij de Staatsspoorwegen.

Historiek en context

De eerste eigen woning behoort tot de vroegst gekende realisaties van Jacques De Weerdt. Aan het begin van zijn loopbaan paste de architect in zijn ontwerpen zowel het conventionele neoclassicisme toe als de meer pittoreske neo-Vlaamserenaissance-stijl. In de bloeitijd van zijn carrière vanaf omstreeks 1905 tot aan de Eerste Wereldoorlog, realiseerde de architect in nauwelijks tien jaar tijd alleen al op het toenmalige grondgebied van de stad Antwerpen meer dan honderd panden, overwegend in art-nouveau- of neorococostijl, vaak van eenzelfde standaardtype. Daartoe behoren belangrijke ensembles aan de Plantin en Moretuslei, in de De Marbaixstraat en de wijk Zurenborg. Deze architectuur is herkenbaar aan de voorkeur voor natuursteen als parement, de vloeiende lijnvoering, de plastische volumetrie en het sierlijke smeedijzer in zweepslagstijl. Zijn carrière liep tijdens de minder productieve jaren 1920 ten einde.

Jacques De Weerdt was op 12 september 1888 te Mechelen gehuwd met Maria Francisca Zenner (°Mechelen, 1867). Na zijn opleiding aan de Academie van Mechelen tussen 1886 en 1893, vestigde hij zich in 1894 te Antwerpen als tekenaar in dienst van de Staatsspoorwegen. Aanvankelijk gevestigd in een huurhuis van de "Naamlooze Bouwmaatschappij van Burgershuizen van het Oosten" aan de Leemputstraat in Berchem, betrok hij van 1898 tot 1907 zijn eerste zelf ontworpen architectenwoning aan de Arthur Sterckstraat in dezelfde gemeente. Nog datzelfde jaar verhuisde de architect naar zijn tweede eigen woning “Den Herfst” aan de Oostenstraat in de wijk Zurenborg, waarvan het ontwerp in art-nouveaustijl uit 1906 dateert. Al in 1909 nam De Weerdt zijn intrek in zijn derde en laatste architectenwoning, gelegen om de hoek aan de Lange Van Ruusbroecstraat, een ontwerp in neorococostijl uit 1908.

Architectuur

Smal rijhuis met enkelhuisopstand van twee traveeën, een souterrain en twee bouwlagen hoog onder een pseudo-mansarde (leien). Lijstgevel uit rood baksteenmetselwerk in kruisverband met knipvoegen. Gebruik van witte natuursteeen voor de hoge sokkel in rustica-parement, deur- en vensteromlijstingen, speklagen, platte banden, waterlijsten en het balkon. Plint en doorgetrokken lekdrempel uit blauwe hardsteen. Getoogde muuropeningen in vlakke omlijsting. De compositie legt het accent op de bel-etage: breed deurvenster met diamantkopsleutel, gestrekte waterlijst en gebogen balkon op bewerkte consoles, het laatste voorzien van een smeedijzeren borstwering met rozetten gevat tussen postamenten. Getrapt dakvenster van vier treden met schouderstukken en overhoeks topstuk in de pseudo-mansarde, het boogveld versierd met een mozaïek uit gele en rode baksteen. Gebroken hoofdgestel met trigliefen en diamantkoppen in de fries en een houten kroonlijst op klossen. Vernieuwd schrijnwerk; behouden smeedijzeren souterraintralie en gietijzeren voetschraper.

Veeleer bescheiden van opzet, beantwoordt de architectenwoning aan de klassieke typologie van het burgerhuis met souterrain, dat uit een hoofdvolume en een smalle achterbouw in entresol bestaat, ontsloten door de zijdelings ingeplante inkom- en traphal.

Smal enkelhuis in neo-Vlaamserenaissance-stijl, waarvoor bouwaanvraag van 1897; ontwerp van Jacques De Weerdt, tekenaar bij de staatsspoorweg. Bakstenen lijstgevel verhoogd met souterrain (rustica-parement) en getrapt dakvenster in pseudo-mansarde; bel-etagebalkon. Aangepaste muuropeningen met aluminiumramen en -deur.