Boerenhuis van de Vleerakkerhoeve, een hoevesite die in kern minstens opklimt tot het laatste kwart van de 18de eeuw (zie Ferraris), gesitueerd op een door een populieren- en berkenrij afgezoomd perceel aan de kruising van de historische tracés Manebruggestraat en Kerkhofweg.

Samengesteld uit een woonhuis en een thans ruïneus en grotendeels gesloopt, lager stalgebouw dat terugspringend tegen de noordgevel van het woonhuis aangebouwd was, vormt de hoevesite met representatief woonhuisvolume één van de zeldzaam bewaarde voorbeelden die nog herinneren aan het agrarische karakter dat Deurne en in het bijzonder Deurne-Zuid behield tot in de 20ste eeuw.

Gedurende de ganse 19de eeuw bleef de hoeve in eigendom van de gegoede familie De Vinck, tot het in 1918 in bezit kwam van de in Berchem gevestigde Corneel Rommens-Baetens, volgens de kadastrale bronnen hovenier van beroep. Daarbij is een ten westen van de hoeve ingeplant bijgebouw gesloopt. Kort nadien, omstreeks 1921, werd het stalgebouw 'deels herbouwd'.

Van de hoeve met losse bestanddelen blijft anno 2018 enkel het boerenhuis over, centraal gelegen op een onverhard erf, gelegen op een perceel tussen recente verkavelingen. In de jaren 1990 was de oorspronkelijke samenstelling van de hoeve nog grotendeels aanwezig, namelijk het boerenhuis aan de Kerkhofweg met ten noorden aansluitend stalgebouw, en een (toen al verbouwde) langsschuur aan de Manebruggestraat, beide gebouwen met nok parallel aan de Kerkhofweg.

Bakstenen, meermaals wit gekaleide bakstenen boerenhuis van vier traveeën breed en één bouwlaag hoog onder een aan beide zijden afgewolfd hoog zadeldak met vernieuwde pannen en nok evenwijdig aan de Kerkhofweg, voorzien van een gezwarte of geteerde plint. De oostelijke langsgevel is geopend door vier beluikte blauwe hardstenen kruiskozijnen met diefijzers onder dubbele ontlastingsbogen, de vrij gesloten westgevel slechts met drie vensteropeningen. De toegang is gesitueerd in de zuidelijke dwarsgevel, met een door een kruiskozijn geflankeerde (dichtgemetselde) toegang en in de top een beluikt zoldervenster. Te oordelen aan de getraliede kelderopening in de plint verlicht het kruiskozijn de opkamer. De noordelijke dwarsgevel heeft twee latere doorbrekingen, waarvan deze naar het thans gesloopte, eertijds ten noorden bij het boerenhuis aansluitende stalgebouw gedicht is. De gevelankers met voor zover zichtbaar onversierde spieën geven de balklaag tussen de begane grond en de zolder aan.

In de met platen beveiligde openingen is vermoedelijk het houten deur- en vensterschrijnwerk bewaard, eerstgenoemde op basis van foto's te dateren in de vroege 20ste eeuw.

Het interieur, met in de opkamer boven het tongewelf nog een mogelijk oorspronkelijke vloer van gebakken tegels, getuigt in de cementtegelvloeren, de getrapte schouwwangen, de wandtegels in de keuken, de bepleistering en het verlaagde plafond van een heraankleding in het interbellum.