Ingenieur J. Leemans richtte in 1908 te Oud-Turnhout de "Compagnie Industrielle Union" op voor de verwerking van ertsen afkomstig uit de mijnen van "Union Minière du Haut-Katanga" in het toenmalig Belgisch Congo, vanaf 1912 werd de fabriek overgebracht naar Olen in het heidegebied tussen het Kempisch Kanaal en de spoorweg Antwerpen-Gladbach. De Leemanslaan vormt samen met de Koper-, de Radium-, de Zand- en een deel van de Kasteel- en van de Watertorenstraat de zogenaamde "Olense Cité" of het "Koperen dorp" ontstaan ten behoeve van de werknemers. De woonwijk uit de jaren 1923-1930 en 1951-1957, deels (Kerk-, Nieuw- en een deel in de Watertorenstraat) gesloopt in periode 1961-1988, omvat per twee gekoppelde woningen voor het kaderpersoneel (Leemanslaan), meestergasten (Watertorenstraat), bedienden en arbeiders (Koper-, Radium- en Zandstraat). Het volume van de huizen van één à twee bouwlagen onder zadeldaken (nok parallel aan de straat, pannen of kunstleien) varieert volgens de sociale status van het personeel. De bakstenen lijstgevels met overwegend rechthoekige muuropeningen afgewisseld met rondboogdeuren (arbeiders-, meestergast- en bediendenhuizen) vertonen contrasterende banden (bedienden- en meestergastwoningen) en gevelvlakken (kaderpersoneel) of decoratief metselwerk van donkere baksteen (arbeiderswoningen). De veelal aangepaste arbeiderswoningen hebben een centraal dakvenster, terwijl de gevels in de Leemanslaan combinaties zijn van lijst- en puntgevels. Het afwijkende pand Leemanslaan nummers 32-34 met beschilderde gevel was de mess van de ingenieurs. De directeurswoning met grote tuin ligt even ten oosten aan de Lichtaartseweg (nummer 1).