In de graasweide tegenover een beschermde 17de-eeuwse hoeve staat een oude moerbeiboom. Met een stamomtrek van ruim meer dan drie meter is hij vermoedelijk een van de oudste moerbezies in België. Door het gewicht zijn de zware zijtakken ingescheurd en raken de grond. Deze liggende groeivorm is typisch voor oude moerbeibomen.

De boom heeft alle kenmerken van een zwarte moerbei, maar vertoont hier en daar diep ingesneden bladeren wat een typisch kenmerk is voor de witte moerbei en is hier dus mogelijk mee ingekruist. Het genetisch materiaal waarover deze oude moerbei beschikt dateert vermoedelijk nog uit de tijd dat er in onze streken geëxperimenteerd werd met het kweken van zijderupsen. Het blad van de witte moerbei werd toen gebruikt als voedsel voor de rupsen.