Een oude kaphaag van in hoofdzaak fladderiep en es staat op de noord- en oostgrens van een erf bij een verbouwd hoevetje. De haag bestaat uit twee aparte delen. Op de kadasterkaart van PC. Popp en de kaart van Vandermaelen is er langs de oostelijke haag een voetweg weergegeven, bovendien merken we dat er in de 19de eeuw hier geen gebouw aanwezig was. Op de Ferrariskaart (ca 1775) werd hier wel een hoevetje ingetekend en het erf was volledig afgeboord met een beplanting. In die tijd was het gebruikelijk om het erf af te boorden met houtkanten die nuttig waren als afsluiting, houtproducent (brand-, gerief-, constructiehout) en loofvoedering. Men gebruikte hiervoor een scheer- of kaphaag en hakhout. De nog aanwezige oude kaphaag van fladderiep is plaatselijk onderbroken en de vrijgekomen ruimte is opgevuld door een lijnaanplanting van drie opgaande lindebomen. Een kaphaag van fladderiepen is zeer uitzonderlijk, de meeste kaphagen bestaan uit haagbeuk en/of es. De aanwezigheid van een fladderiepenkaphaag bevestigt het vermoeden dat ook iep een veelgebruikte soort was voor deze toepassing. Fladderiep is resistenter voor de iepenziekte dan de andere inheemse iepensoorten en wist daarom te overleven. In de Vlaamse Ardennen wordt de zeldzame fladderiep meestal nog gevonden als knotboompje in een gedegradeerde kaphaag.

Er zijn drie exemplaren uit het noordelijke deel gemeten: es met stamomtrek 151 cm en knothoogte van 250 cm; fladderiep met stamomtrek van 109 cm en knothoogte van 200 cm; fladderiep met stamomtrek van 183 cm. In het oostelijk stuk van de kaphaag werden 3 exemplaren gemeten: fladderiep met stamomtrek van 160 cm; fladderiep van 175 cm en fladderiep van circa 300 cm stamomtrek. In totaal zijn er nog negen knotboompjes in de kaphaag aanwezig. Een knotpopulier markeert nog steeds de hoek van het historische perceel op de Poppkaart.