Neoclassicistisch herenhuis met U-vormige plattegrond, gebouwd omstreeks 1854 in de dorpskern omgeven door tuin van oorspronkelijk 83 are 20 centiare, in 1936 gereduceerd tot 50 are.

De villa Van Bellinghen werd volgens het kadaster in 1854 door notaris Jean-Edouard Van Bellinghen gebouwd op een perceel landbouwgrond van 83 are 20 centiare (het huis dateert dus niet uit 1761 zoals vermeld in J. Lauwers, maar op de Ferrariskaart van 1771-1775 wordt ongeveer op de plek van het huidige kasteel wel een gebouw weergegeven).

Het zwak hellende schilddak en de symmetrie van het dubbelhuis, met een rechthoekige plattegrond verdeeld door een brede dwarsgang, hier met vijf traveeën, is typisch voor de landhuizen of losstaande herenhuizen uit het midden van de 19de eeuw. Vrij uitzonderlijk is de tweede volwaardige verdieping in plaats van de meer gebruikelijke mezzanine. De vier gevels, voorzien van een cementbepleistering met horizontale schijnvoegen, worden belijnd door de in kordonlijsten verlengde onderdorpels van de vensters; samen met de deuromlijsting, het sierschrijnwerk van de bakgoot (klossen en tandjesfries) en de versierde steigergaten eronder is dit zowat het enige ornament. Het goed wordt volledig omsloten door een hoge bakstenen muur. Een smeedijzeren hek tussen bakstenen pijlers vormt de toegang tot een gekasseid voorhof, dat geflankeerd wordt door eenlaagse, 20 m lange dienstvleugels. Tot 1880 waren deze zijvleugels slechts 7 m lang en werd het voorplein van de straat gescheiden door andere gebouwen. Een monumentaal, door hardstenen pijlers geflankeerd hek vormt een tweede toegang vanuit het zuiden.

De tuin werd verdeeld in vier stroken, die in de legger allemaal als ‘hof ’ worden omschreven. De strook in het verlengde van het woonhuis werd eveneens door bakstenen muren van de andere tuinpercelen gescheiden. Voor de aanleg van de F. Wouterslaan in 1937 werden de twee tuinpercelen ten oosten ervan (32,5 are) in het openbaar domein opgenomen. In het resterende gedeelte komen geen oude bomen meer voor, wel diverse half vergane stronken van dikke bomen. Het opgaand groen blijft beperkt tot de rij Italiaanse populieren (Populus nigra ‘Italica’) aan de zuidrand, die waarschijnlijk na de Tweede Wereldoorlog werden aangeplant, en oude opslag van gewone esdoorn (Acer pseudoplatanus) en gewone es (Fraxinus excelsior).