Twee kleine watertuintjes bij de voormalige watermolen.

Volgens de kadastrale legger van 1844 is het molengoed, dat naast de watergraanmolen ook een rosgraanmolen bezat eigendom van molenaar Willem Nicolaas Van Manshoven die het drie jaar later aan baron de Heusch verkoopt. De beide molens zijn dan nog vakwerkgebouwen en de rosmolen wordt gebruikt als de watermolen bij gebrek aan water werkloos wordt. Aanvankelijk liggen de gebouwen in los verband, maar in 1848 worden ze tot een U-vorm uitgebreid, na de sloping van de rosmolen. Er hoorde een tuin, een boomgaard en een bouwland bij. Verbouwingen en uitbreidingen, waaronder ook de verstening, volgen onder meer in 1857 en 1874 en in de loop van de 20ste eeuw.

De watermolen, waar Jef Alen een tekening van maakte, verloor zijn waterrad en de U-vormige gebouwen zijn nu in meerdere woningen verdeeld. De molenvijver, op het Primitief kadasterplan een langwerpig kanaal (nr. 99), doet vandaag dienst als met lelies begroeide tuinvijver voor de woning in de zuidelijke vleugel. Ook bij de noordelijke woning werd het perceel bij de verbrede beek als tuin aangelegd met lisdodde, fluitekruid, kattestaart, mierikswortel, groot hoefblad en gele plomp.