De villa werd in 1904 gebouwd als jachtpaviljoen door generaal Victor de Coune (1839-1920), schoonzoon van de voormalige burgemeester Constant Claes. Omgeven door een tuin, oorspronkelijk 1,60 hectare, nu gehalveerd; relicten van oorspronkelijke beplanting, onder meer rij bruine beuken.

De villa op de hoek van de Wespelaarsesteenweg en de Kloosterstraat werd in 1904 gebouwd door generaal Victor de Coune (1839-1920), schoonzoon van de voormalige burgemeester Constant Claes, nadat hij het aanpalende 'Heiken' had verkocht aan sigarenfabrikant Alphonse Van der Elst. Het oorspronkelijk als jachtpaviljoen bedoelde gebouw bestaat uit een vierkant bakstenen volume onder een schilddak, met een lagere uitbouw aan de linkerzijde en, naar de tuin toe, een uitsprong die architecturaal meer aandacht kreeg: trapgevel met jaarsteen in de top, hoekkettingen, bredere ramen met dubbele kruisen en sierboogjes in witte steen... en, als kers op de taart, een veelhoekig torentje met steunberen. Het buitenhuiskarakter wordt benadrukt door het terras en het balkon aan de rechterzijde. Door het verdwijnen van de schouwlijven en de getrapte dakkapellen en door het nieuwe raamwerk heeft het gebouw aan belevingswaarde ingeboet. Dit geldt ook voor de omliggende tuin (1 hectare 58 are), zoals blijkt uit een ansichtkaart uit de jaren 1920: de open ruimte voor de villa is gereduceerd tot een onderhoudsvriendelijk gazon; het vijvertje, in feite een oude turfkuil waaraan het goed de naam "In t' Ven" dankte, is verdwenen.

Bij de dood van de Coune in 1920 werd het goed verkocht aan Désiré Fraikin, een industrieel uit Tildonk, gelieerd met de familie Persoons, getuige daarvan de nu verdwenen gevelsteen met de initialen 'FP'. Door de aanleg van de Kloosterstraat (nu de hoofdverbinding tussen Haacht en Wespelaar) in de jaren 1950 en de afscheiding van twee bouwkavels, respectievelijk ten noorden van de villa en in de zuidelijke hoek van het domein, ging nagenoeg de helft van de oorspronkelijke 1 hectare 60 are grote lusthof, inbegrepen het vijvertje, verloren.

Op de stafkaart van 1930 wordt het goed van Fraikin afgebeeld met het 'landschappelijk' slingerpad, waarvan de westelijke lus nog bestaat. Van de oorspronkelijke randbeplanting met bruine beuken (Fagus sylvatica 'Atropunicea') zijn aan de zuidzijde (langs de Wespelaarsesteenweg) nog een vijftal bomen (stamomtrekken 255-332 cm) bewaard gebleven. Tot de oorspronkelijke beplanting behoort ook een zevental andere bomen, waaronder zilverlinde (Tilia tomentosa), tamme kastanje (Castanea sativa), zomereik (Quercus robur) en waarschijnlijk ook de grote massieven Pontische rododendron (Rhododendron ponticum) in de rand. Enkele platanen (Platanus x hispanica) met stamomtrekken circa 210 cm dateren vermoedelijk uit het interbellum. In de recente aanplantingen werd naar meer variatie gestreefd: hemelboom (Ailanthus altissima), libanonceder (Cedrus libani), ginkgo (Ginkgo biloba), Amerikaanse amberboom (Liquidambar styraciflua), watercipres (Metasequoia glyptostroboides) en kleinbladige linde (Tilia cordata).

Merkwaardige bomen (opname 1 september 1999). Het cijfer in vet geeft de stamomtrek in centimeter weer. De omtrek wordt standaard gemeten op 150cm hoogte.

• moeraseik (Quercus palustris) 298
• bruine beuk (Fagus sylvatica 'Atropunicea') 374 (60)