Resten (onder andere bruine beuken) van een tuin van 58 are rond een villa gebouwd in de late jaren 1860 en afgebroken in 2002.
Deurwaarder Ferdinand Dirickx bouwde in de late jaren 1860 op een L-vormig perceel van 58 are aan de Wespelaarsesteenweg, aan de zuidrand van het dorp, een ruim bakstenen, dubbel (symmetrisch uitgebouwd) huis, bestaande uit vijf traveeën en twee hoge bouwlagen met een mezzanine-zolderverdieping, hier zonder raampjes, onder het schilddak – een woningtype dat vanaf circa 1845 in zwang kwam maar na 1860 al op zijn retour was. Het gebouw – gesloopt in 2002 – werd opgesteld op het smalle, aan de straat grenzende deel van het perceel; links ervan, op de grens met het belendende perceel, werd een remise opgetrokken. Een giet- en smeedijzeren hek op een laag arduinen muurtje scheidde de voortuin van de straat, een bijzonder fraai exemplaar met ronde zuiltjes, via boven elkaar geplaatste spiralen verbonden met de hekken van spijlen, waarvan de binnenste een cirkel met floraal motief vormen. Iets vóór 1900 werd het dienstgebouw aanzienlijk vergroot, van een torentje voorzien en tot zijn huidige pittoreske, kasteelachtige aspect verbouwd. Het goed werd toen al ettelijke jaren bewoond door notaris Eugène Loos, met wiens naam het vaak wordt aangeduid. Hoewel in de kadastrale bescheiden nergens het woord lusttuin voorkomt, zijn de sporen van de 19de-eeuwse siertuin ondanks jarenlange verwaarlozing nog duidelijk aanwezig: resten van een randbeplanting met bruine beuken (Fagus sylvatica 'Atropunicea'), met stamomtrekken tot 330 centimeter, witte en rode bastaardpaardenkastanje (Aesculus hippocastanum, Aesculus x carnea) en een monumentale Amerikaanse eik (Quercus rubra).
Merkwaardige bomen (opname 31 augustus 1999). Het cijfer in vet geeft de stamomtrek in centimeter weer. De omtrek wordt standaard gemeten op 150cm hoogte.
