Villa, heropgebouwd na de Eerste Wereldoorlog, op de plaats van een jachthuis uit de jaren 1840. Gelegen in een sterk be- of verbost park met sporen van landschappelijke paden, samen met het voormalige moestuin-boomgaardperceel van circa 3 hectare.

Rond 1840 liet de Mechelse rentenier Karel Dutrieu op de Nieuwe Heide ten noorden van Tremelo twee gebouwtjes optrekken: het grootste was vermoedelijk een jachtpaviljoen, het andere – verder van de straat gelegen – een dienstgebouwtje of jachtwachtersloge. Dutrieu bezat in Tremelo bijna 37 hectare grond, waarvan ongeveer de helft dennenbos op duinzand, dat een groot deel van het gemeentelijke grondgebied bedekt. Tegelijk met de verkoop van het paviljoen en het bijbehorende erf (samen circa 67,5 are) aan Everardus De Wyngaert uit Lier, werd ook een eerste verbouwing en vergroting van het hoofdgebouw geregistreerd; vermoedelijk werd het daarna ook als permanente woonplaats gebruikt (de oorspronkelijke woonplaats van de koper is doorgehaald in de kadastrale legger en vervangen door Tremelo). Bij een volgende verkoop geregistreerd in 1894, komt het goed in handen van de Werchterse brouwer Karel Van Roost, wiens nakomelingen het nog steeds bewonen. Hij liet het paviljoen uitbouwen tot een echte villa, kern van een zelfbedruipend landgoed, inbegrepen bak- en koetshuis, een "lusttuin" van 1 hectare 18 are 50 centiare en een boomgaard van 98 are.

Uit die tijd dateert waarschijnlijk de ansichtkaart met de gloriëtte, een eenvoudige constructie van boomstammen en stro; de heuvel waarop ze stond is nog herkenbaar ten oosten van de villa. Op een tweede ansichtkaart is een deel van de villa zichtbaar, een typisch gebouw uit het laatste kwart van de 19de eeuw, met een mansardedak en oeils-de-boeuf. Zoals vele gebouwen in Tremelo en de streek van Aarschot werd de villa in 1914 door de Duitsers afgebrand. De heropbouw, waarbij gebruik werd gemaakt van kunststeen, resulteerde in de huidige vorm: een eenvoudig, tweelagig, bepleisterd gebouw met pseudovakwerk, vier traveeën met een puntgevel boven de middelste twee, tegen de zijpuntgevel een uitspringende, overluifelde loggia op zuilen.

Pas op de stafkaart van 1930 is de structuur van het domein Heideburg zoals het vermoedelijk al door Karel Van Roost was aangelegd, duidelijk zichtbaar: een open ruimte rond de gebouwen, een patroon van met bomen beplante dreven, die gedeeltelijk een bochtig 'landschappelijk' verloop hebben en waarvan de lichtjes verzonken tracés nog steeds herkenbaar zijn. Naar het noordwesten toe verenigen ze zich in een rechte dreef, waarvan de oorspronkelijke beplanting nog overleeft in enkele Amerikaanse eiken (Quercus rubra) – met stamomtrekken tot 350 centimeter, veruit de dikste bomen in het goed. De open ruimte rond de gebouwen wordt langs drie zijden omringd door hoogstammig plantsoen, maar grenst aan de noordzijde onmiddellijk aan een groot moestuin-boomgaardperceel. Op die grens tussen lusthof en boomgaard-moestuin, iets verder van de Schrieksebaan, bevindt zich het bakstenen koetshuis, sterk verbouwd, maar nog herkenbaar als een 19de-eeuws gebouw. Ten noorden van de moestuinboomgaard ligt een perceel (nr. 498h) van 1,5 hec­tare, oorspronkelijk bouwland, dat nu het uitzicht heeft van ordinair bos, maar dat een tijdlang (vanaf 1912) als lusttuin werd geregistreerd.

Het domein geeft thans een sterk beboste (of verboste) indruk, voornamelijk Amerikaanse eik, sporadisch ook gewone robinia (Robinia pseudoacacia), tamme kastanje (Castanea sativa) en bruine beuken (Fagus sylvatica 'Atropunicea'), de stamomtrekken zelden groter dan 200 centimeter (gemeten op 150 cm hoogte). Het geringe aantal oude bomen heeft misschien te maken met de gebeurtenissen tijdens de Eerste Wereldoorlog. De oude lusttuin is langs drie zijden omringd door oude bestanden van grove den (Pinus sylvestris).