Het gebied ligt in de noordwesthoek van de gemeente Ham, op de grens van de provincies Limburg en Antwerpen. In het oosten wordt het gebied begrensd door het kanaal Dessel-Kwaadmechelen, in het zuiden door het Albertkanaal. Het gebied wordt doorsneden door de Dode- of Luikse Beek die tevens de gemeentegrens vormt. Het gebied maakt deel uit van de zuidelijke Kempen. Het reliëf is weinig uitgesproken en helt af in zuidwestelijke richting. De ontwatering gebeurt via de Luikse Beek die behoort tot het hoofdbekken van de Grote Nete. De Gerhoevenloop en de Kleine beek zorgen in het gebied voor de afwatering naar de Luikse Beek. Door de aanwezigheid van de gradiënt van venige naar ijzerhoudende moerasgronden en de afwisseling van natte en drogere gronden, is er een zeer gevarieerd landschap ontstaan. Het zuidelijkst gelegen deel is in hoofdzaak een gaaf kleinschalig cultuurlandschap waarop tot voor enkele decennia een hooilandbeheer werd toegepast. De historische percelering is nog intact en komt nog goed tot zijn recht, door de aanwezigheid van de voor de streek typische houtkanten op de perceelsgrenzen. Deze houtkanten zijn hét kenmerk van dit type van landschap namelijk het zogenaamde coulissenlandschap. In functie van een goede waterbeheersing werd er in het verleden een uitgebreid systeem aangelegd met afwateringsgrachten loodrecht op de beken. Dit grachtensysteem is nog steeds aanwezig. In het noordelijk deel is het coulissenlandschap niet meer duidelijk te herkennen. In dit deel verloren de landbouwers veelal hun belangstelling voor de natte hooilanden, die zeer arbeidsintensief waren en bovendien ver van de boerderij verwijderd lagen. Heel wat hooilanden werden verlaten of beplant met populieren. Op vele van deze percelen, voornamelijk in het Antwerpse gedeelte van het gebied, heeft zich een spontane vegetatie kunnen ontwikkelen, met als resultaat elzenbroekbossen en wilgenbroekbossen. Het gebied ligt in een vallei waardoor veenvorming mogelijk was. De diepte van de veenlaag schommelt rond 1 m. Tot na de Tweede Wereldoorlog werd er turf gestoken. De meeste putten bevinden zich nu in een verlandingsstadium. Naast turf werd er gedurende een korte periode, eerste kwart 20ste eeuw, plaatselijk ook ijzererts ontgonnen.