De site van de Verbrande Hoeve is gekend sinds 1421 als ‘Te Kouwerheide’. In 1518 wordt voor het eerst een hoeve vermeld op deze plaats. Oorspronkelijke eigenaar was het Antwerpse Onze-Lieve-Vrouwkapittel. De benaming ‘Verbrande hoeve’ dateert pas uit de 19de eeuw. Volgens de bouwmaterialen en bouwwijze van de bewaarde originele gevels en dakkappen klimmen de huidige gebouwen op tot de 17de eeuw.

De omhaagde hoevesite in haar huidige toestand omvat de historische opstelling met een oostelijk woonstalhuis onder zadeldak, een schuur aan de westzijde met afgewolfd zadeldak en een bakhuis aan de oostzijde van het erf. De omgeving van de hoeve is in gebruik als tuin. De vroegere boomgaard en moestuin zijn verdwenen.

In het oostelijke woonstalhuis is het noordelijke deel (het vroegere wagenhuis) volledig heropgebouwd in 1994-2000. De enige bewaarde oorspronkelijke elementen zijn enkele moerbalken en gebinten van de dakkap. De dakkapel aan de straatzijde is een nieuwe toevoeging. Ook de schoorsteen is nieuw. In de westelijke uitbouw van het woonstalhuis zijn de gevels volledig vernieuwd. Het aantal, de plaats en de vorm van de venster- en deuropeningen is volledig gewijzigd ten opzichte van de oorspronkelijke toestand. Binnenin dit volume is de houtbouw wel grotendeels bewaard (ankerbalkgebinten en spanten van de dakkap). De enige bewaarde originele delen van de buitengevels van het woonstalhuis zijn de zuidelijke helft van de oostgevel en de westelijke dwarsgevel.

Ook in de schuur aan de westzijde zijn de buitengevels deels heropgebouwd. De grote rechthoekige vensteropeningen in de westgevel zijn nieuw, maar in tegenstelling tot de oostvleugel hebben ze geen historiserende vormgeving. In de dwarsgevels is de oorspronkelijke indeling met de grote poortopeningen bewaard.

Binnenin de schuur is de grotendeels bewaarde oorspronkelijke indeling nog herkenbaar. Aan de oostzijde bevindt zich de doorrit die wordt bediend door de grote poortopeningen in de dwarsgevels. Het houtskelet van de schuur is grotendeels bewaard. Dat bestaat uit een geheel van standvinken, langs- en dwarsbalken op de begane grond en daarboven een samengestelde dakkap met gestapelde schaargebinten, gordingen en flieringen. Deze constructie wijst op een bouw in de 17de eeuw. De bewaarde houtverbindingen zijn vastgezet met toognagels en de balken zijn voorzien van gebeitelde telmerken. De langsbalken die de doorrit afboordden aan de westzijde zijn verdwenen, maar hun vroegere aanwezigheid is nog gemakkelijk herkenbaar in de standvinken, waar uiteinden van deze balken en gaten van de pen-en-gatverbindingen bewaard zijn.