De Molen Van Hove of de Nieuwe Molen is een uit 1822 daterende stenen korenwindmolen van het type bovenkruier (stellingmolen), ingeplant op een achterin gelegen landbouwerf.

Eind 18de eeuw werd op deze locatie al een Hollandse graanwindmolen opgetrokken, een achtkantige bovenkruier met een houten bovenbouw op een stenen staketsel. In 1822 werd deze molen door de molenaar A.M. Thys omgebouwd tot de huidige stenen stellingmolen in opdracht van de familie Verhaegen (zie sluitsteen korfboogpoort en windvaan op de molen). In 1850 gaf de Bestendige Deputatie van de provincie toestemming om een stoommachine te plaatsen in de molen. Sinds 1895 is de molen in het bezit van de familie Van Hove. Sinds 1919 wordt niet meer met wind gemalen en sinds 1924 is de molen ontdaan van wieken, staartwerk en houten galerij. De maalderij werd wel verder gezet met een gasmotor en vanaf 1927 met een elektromotor. In 1975 werd ook die werking stopgezet. Midden jaren negentig werden de molenkap en de twee bovenste zoldervloeren hersteld.

De ronde bakstenen bovenkruier heeft een ingebouwde voet en vijf zolders die verlicht worden door boven elkaar geplaatste rondboogvensters. Op de begane grond bevindt zich een korfboogpoort met sluitsteen. De inrichting is grotendeels bewaard: één koppel natuurstenen (windmolen), twee koppels kunststenen (maalderij), twee builen, twee mengers, vier elevatoren en een haverpletter, hamermolen en elektromotor.

Windmolen, ingeplant op achterin gelegen landbouwerf. Ronde bakstenen bovenkruier met ingebouwde voet en vijf zolders, in 1822 door A.M. Thys opgetrokken voor de familie Verhaegen (zie sluitsteen korfboogpoort en windvaan op de molen) en sedert 1895 in het bezit van de familie Van Hove. Sinds 1919 buiten gebruik als windmolen en in 1924 ontdaan van wieken, staartwerk en houten galerij; later korenmolen met gasmotor; heden bergplaats.