Voor de streek van het Hageland markant en goed bewaard voorbeeld van een eind 18de-, begin 19de-eeuwse middelgrote hoeve met oudere kern.

Ten noordoosten van het dorpscentrum ligt het Goorbroekhof, genoemd naar het gelijknamige, sinds de 14de eeuw vermelde gehucht. De oudste voorstelling op de Ferrariskaart (circa 1775) toont een losse bebouwing van een vijftal kleine volumes, U-vormig rond een ruim erf geschaard. De toegang tot het erf bevond zich aan de zuidzijde, in de vorm van een haaks op de Wauwerdries ingeplante brede weg.

Momenteel ligt de toegang aan de westzijde. Een privéweg leidt naar de huidige woning (1969) met schuur van de eigenaar (Wauwerdries nummer 31) met achterin gelegen het sinds ruim dertig jaar als berging geregistreerde Goorbroekhof (nummer 31A). Een smeedijzeren poort tussen een bakstenen hekpijler en een lage muur markeert de toegang tot het gekasseide erf met links woonhuis en schuur, rechts een stalvleugel.

Het éénlaagse woonhuis is opgetrokken in baksteen, zes traveeën onder een pannen zadeldak met licht overkragende dakrand zonder dakgoot. De zuidoost georiënteerde voorgevel is opengewerkt met een excentrisch geplaatste deur en vijf beluikte vensters in een rechthoekige, natuurstenen omlijsting. De drie linkse vensters tonen het typisch 19de-eeuws T-vormig schrijnwerk. Links van de deur, getralied keldergat, rechts leidt een later toegevoegde ingang met houten luik en een bakstenen trap naar een tweede kelder onder de rechterwoonhelft. Tegen de gevel aangebracht een oude waterpomp.

De achtergevel toont een eerder gesloten met zijn lichtgetoogde, natuurstenen muuropeningen: een deur met zware, vooruitspringende sluitsteen en kleine vensters met tussendorpel en getralied bovenlicht en voorzien van luiken met oorspronkelijk hang- en sluitwerk. Dit merkwaardig venstertype – overgangsvorm tussen kloosterkozijn en Louis XV-venster – treft men eerder sporadisch aan en dient rond 1770-1780 gedateerd. Getraliede keldergaten met natuurstenen latei. Uiterst links, aftekening van het zadeldak van gesloopt bakhuisje. Rechts verwijzen muurresten naar een verdwenen, op de Poppkaart (1860) nog aanwezig vrijstaand bijgebouw.

Bewaarde interieurindeling.

Ten zuidwesten van het woonhuis bevindt zich een vrijstaande langsschuur, een deels versteend, drievakkige lemen schuur met pannen zadeldak. De zuidwestelijke langsmuur is volledig heropgetrokken in baksteen alsook de aansluitende zuidoostelijke kopgevel voorzien van een houten inrijpoort met houten latei onder een bakstenen korfboog. In de naar het erf gerichte langsmuur bleven de lemen vullingen nog grotendeels bewaard. De stijl- en regelwerkstructuur en het spantwerk beleven relatief goed bewaard.

Tegenover het woonhuis, op de zuidwestrand van het erf bevindt zich een sterk verbouwde en bouwvallige bakstenen stalvleugel met drie bewaarde, zware moerbalken en een gevelsteen met het jaartal 1822, mogelijk afkomstig van het woonhuis.