L-vormig complex bestaande uit een tweelagig dubbelhuis van vier traveeën onder zadeldak, aansluitend bij een ouder tweelagig volume van twee traveeën met 17de-eeuwse kern en 18de-eeuwse getoogde ramen op het gelijkvloers. Haaks op het geheel een dienstgebouw (gebruikt als garage). Alle gebouwen zijn uitgevoerd in witgekalkte mergel op een plint in baksteen die gedeeltelijk gecementeerd is. Reeds vermeld in de Atlas der Buurtwegen.

Mergel is een marinaal, sedimentair gesteente, ontstaan uit samengekitte kalkresten van zeediertjes, afgezet in een ondiep gedeelte van de zee tijdens de jongste formatie van het Mesozoïcum. Deze steen is een poreuze, zachte, doch homogene kalksteen van witgeelachtige kleur, patinerend tot lichtgrijs. De ontgonnen steen werd geëxporteerd tot ver buiten de onmiddellijke omgeving voor de bouw van kerken, kastelen, kloosters en bij de constructie van architecturaal kwaliteitsvolle panden.

Het Avergat is de oeroude naam van de dalwand en de aan de voet ervan lopende straat, begrensd door de zogenaamde Mosserdel en Susserdel. Het achterliggende plateau is eeuwenlang vele honderden meters uitgehold door de winning van mergel als bouwsteen. Avergat is steeds het hart van de mergelontginning geweest. Men zit daar 42 meter onder de grond en de deklaag (leem, zand, kiezel,mergel) die het gewelf vormt, is tot 30 meter dik. De oudste inscripties gaan terug tot de 17de eeuw. De door de steenwinning ontstane en met elkaar in verbinding staande gangenstelsels Driesberg, Putberg en Grootberg (de vaak ten onrechte genoemde Avergaten), vormen een totale oppervlakte van circa 30 hectare.

Veel vroegere bewoners van het Avergat hebben in de mergelgrotten als blokbreker een karig loon verdiend. Ze bewoonden met hun vaak kroostrijke gezinnen kleine mergelhuisjes die op het eerste gezicht tegen de bergwand leunden. Meestal waren er achter deze huisjes woon- of slaapruimten in de mergelwand uitgehakt of gezaagd. Soms werden deze ruimtes uitgediept en ontstonden er echte onderaardse kalksteengroeven. Het intensieve gebruik van de ondergrond heeft door de eeuwen heen, weinig verandering ondergaan. Totnogtoe worden de ruimtes achter de huizen nuttig gebruikt.De diverse schoorstenen die vanuit de steil oplopende wanden naar buiten steken, getuigen hier nog van. Sommige huizen zijn te sterk gemoderniseerd. Toch kan men stellen dat voor het merendeel van de woningen, het karakter van de semi-troglodiete bewoning, samen met de grillige bergwand, de plaatselijk dagzomende mergel en de kenmerkende dominante ingangen van de grote gangenstelsels, bewaard is gebleven.