Voor de gedeeltelijke wederopbouw in 1946 van het kloostergebouw in nummer 117 hield E. Stassin de moderne baksteenstijl van de aanpalende kerk aan. Het "Raadgevend Commiteit voor het Stedeschoon" adviseerde bovendien een zelfde materiaalgebruik en kleurgeving. Het L-vormige volume onder gecombineerde leien schildbedaking telt drie bouwlagen, in de hoge, door het cordon afgelijnde begane grond geritmeerd door rechthoekige spaarvelden waarin gekoppelde keperbooglichten onder decoratief metselverband. In de bovenbouw ligt de nadruk op het horizontaliserend effect, bekomen door registers met opeenvolging van twee- en drielichten. In de achteruitwijkende noordelijke zijgevel wordt dit schema onderbroken door een verdiept gevelvlak met baksteengeledingen en trapsgewijze verkleinende vensters en verderop door een asymmetrische vensterordonnantie. Interieur. Van het voormalige, in 1888 door F. Vanderperre ontworpen herenhuis bleven tot op heden nog een aantal eclectische interieuronderdelen bewaard: onder meer de vestibule met marmerstuc en decor met gegroefde pilasters, panelen, diamantkoppen en casementenplafond en een salon met houten lambriseringen op muren en schoorsteenmantel.

Het voormalige secretariaat in nummer 119, in 1946 eveneens in een voortgezette baksteenstijl ontworpen, omvatte oorspronkelijk een rechthoekig diepgericht pand met korte gevel aan de vest, in de zuidelijke zijgevel in de uiterste traveeën gemarkeerd door een twee bouwlagen hoge trapeziumvormige uitbouw. In 1956-1957 breidde Stassin dit pand uit tot het huidige L-vormige volume door toevoeging van een haakse vleugel aan de vest, met hoofdingang onder Mariabeeld, een geel tegelparement en brede vensterzones in de achtergevel.

In het interieur bleef de polychrome baksteenstructuur zichtbaar in de traphal evenals in de driezijdig gesloten kapelruimte, hier in combinatie met decoratief pleisterwerk.