Het ‘oude Veurnesas’ of ‘Kattesas’ was een sluis op de aansluiting van de IJzer en de Oude Veurnevaart. De westsluis, de 13de-eeuwse voorloper van het Kattesas, werd herbouwd toen in 1383-1385 Nieuwpoort een eerste keer versterkt werd. Het sas moest het waterpeil in de vestinggracht regelen. De Benaming Kattesas verwijst naar een nabijgelegen geschutsstelling of kat. De verdere geschiedenis van het sas is niet duidelijk. Het werd in elk geval herbouwd in 1818, toen de versterkingswerken rond Nieuwpoort gemoderniseerd werden in het kader van de uitbouw van de Wellingtonlinie. De werken werden uitgevoerd door een lokale aannemer, wellicht op basis van plannen opgemaakt door de Brugse ingenieur Jacob Dekaestecker. In 1876-1878 werd het sas nogmaals herbouwd, toen ook het volledige Ganzenpootcomplex heraangelegd werd. Aan het begin van de Eerste Wereldoorlog werd geprobeerd om via het Kattesas de IJzervlakte te laten overstromen. Daarom werd vanaf 29 oktober ook via het verlaat van de Noordvaart geïnundeerd. Door de schuifdeuren van het verlaat van de Noordvaart enkele nachten gedurende enkele uren te openen, steeg het water tussen de IJzer en de spoorwegberm Nieuwpoort-Diksmuide wel voldoende. De onderwaterzetting van de IJzervlakte betekende het einde van de Slag aan de IJzer. Van het Oude Veurnesas bleven de sluiswanden in blauwe hardsteen bewaard.