De woning Renson dateert van 1912 en is ontworpen door architect Georges-Beloni Verenghen (Parijs, 1881 – Gent (?), 1957). Eind 1913 krijgt Van huffel van de juffrouwen Renson de opdracht de inkomruimte en de eetkamer van hun woning aan de Kortrijksepoortstraat te ontwerpen. De gezusters Renson waren erfgenamen van de textielfabriek Renson aan de Nijverheidskaai te Gent, nu Wiedauwkaai, en werkzaam als modistes in de Sint-Pietersnieuwstraat ("Robes et Manteaux – haute nouveauté"). Verschillende afwerkingdetails in de gevel laten vermoeden dat Albert Van huffel ook reeds bij het ontwerp van de woning betrokken was: het smeedwerk van het balkon, het fijne glas in lood in de ramen, het smeedijzeren deurrooster, en de elegante organische motiefjes in de friezen in de eerste en in de derde bouwlaag. Anderzijds getuigt de winkeletalage die Georges Verenghen in 1919 ontwerpt voor de ijzerhandel De Ploeg aan de Steendam van een gelijkaardige finesse. Of was ook hier Van huffel betrokken?

In ieder geval is de ingreep door Van huffel in het interieur van de woning Renson voor wat betreft de hal en de eetkamer uitgebreid gedocumenteerd. De rol die hij speelde bij de verdere inrichting van de woning, is nog onduidelijk. Door vormelijke gelijkenissen kunnen ook de meubels in de spreekkamer met een hoge graad van waarschijnlijkheid aan Van huffel worden toegeschreven. Uit het archief blijkt ook dat Van huffel in augustus 1919 opnieuw naar Gent komt om "een en ander af te maken" en "nog een andere werk" uit te voeren. In het Designmuseum Gent wordt het volledige archief van Albert Van huffel bewaard, en het spoor van zijn interventies in de woning Renson is zowel te vinden bij de ontwerptekeningen (60 in totaal) als in de boekhouding, de briefwisseling en in de rekeningboeken.

De woning Renson is een rijwoning op een perceel dat aan de straatzijde relatief smal is, maar dat naar achter toe aanzienlijk verbreedt en met een grote bouwdiepte doorloopt tot aan de oever van de Leie. Op dit complexe, sterk hellende terrein wordt een woning ontworpen die twee kelderniveaus omvat, een gelijkvloerse verdieping en twee bovenverdiepingen. De smalle voorgevel omvat drie bouwlagen.

De gevel in witte baksteen is in de onderste bouwlaag bekleed met een parement in blauwe hardsteen, dat de vorm van de geveldoorbrekingen volgt. Ook in de erker en in de fries bovenaan is blauwe hardsteen verwerkt, op deze twee plaatsen in combinatie met een witte natuursteen. De bovenverdiepingen worden in de middenas gemarkeerd door een gebogen bow-window met bekronend balkon op de bel-etage, en aansluitend een drielicht op de bovenste verdieping. Een sterk vooruit springende kroonlijst sluit de gevel af. Deze sobere, maar verzorgd uitgewerkte lijstgevel verwijst in zijn detaillering naar de art nouveau van Weense inspiratie. Niets laat echter het interieur vermoeden dat zich achter deze relatief bescheiden gevel in een explosie van ruimtelijkheid ontplooit. De woning Renson, die sinds de bouw altijd in het bezit van dezelfde familie is gebleven, is vermoedelijk nog het enige intacte interieur van Van huffel, een prachtig interieur dat tot in de kleinste onderdelen zeer gaaf bewaard is en waarvan de ontwerptekeningen bewaard zijn in het Designmuseum.

De ambachtslui die Van huffel koos als medewerkers voor het interieur zijn gekend via het archief, bewaard in het Gentse designmuseum: Achilles Ysabie voor het glas in lood; (Richard?) De Meyer voor de koperen jardinières in de eetkamer; Mej. De le Porte, voor de geborduurde paneeltjes in het eetkamerbuffet; H.E. Keuller uit Hamme voor de traploper en mogelijk andere tapijten; Drappier voor de koperen vuurhaarden (eetplaats, spreekkamer, slaapkamer); Schaufleir(e) (?) voor het marmer (tabletten radiatorkasten, fontein l); Emiel Schulze voor het koperwerk (koperen gordijnen; lusters, paraplubakje); Alfons Boeckaert voor de wandschilderingen; Mand(e)ryck(s) (?) voor de meubels en het houtwerk van de lambriseringen; stoelenmakers De Moor voor de zitmeubels. De radiatoren (gietijzer, met art-nouveaumotieven) zijn afkomstig van Louis Herrmann uit Dresden.