Kleine begijnenwoning waarin het eerste luik van het Begijnhofmuseum in 1973 en 1980 gerealiseerd werd. Woning van twee traveeën, aanvankelijk slechts één kamer diep, dateert in de kern nog uit de 16de of uit de eerste helft van de 17de eeuw. Later, mogelijk in 1635 samen met de bouw van nummer 10, werd er achteraan een kamer aan toegevoegd onder lessenaarsdak en werd het huis met een verdieping verhoogd. In de loop van de 19de eeuw verdwenen de zandstenen kruisvensters en kreeg het pand een nieuwe voorgevel.

Verankerde bakstenen voorgevel met 19de-eeuwse deur en vensters met 19de-eeuws schrijnwerk en witgeschilderde speklagen als horizontale accenten. Vernieuwd dakvenster met puntgevel. Vernieuwde bakstenen achtergevel met twee bouwlagen en hardstenen wastafel onder pannen afdak. Op de gelijkvloerse verdieping werd het opkamertje, vooraan boven het keldergewelf gelegen, heringericht met twee eikenhouten begijnenkasten, en met voorwerpen die verwijzen naar de bezigheden van de begijnen (zoals het maken van kantwerk, het verrichten van naai-, borduur- en verstelwerk, het maken van devotionele lijsten of schouwstukken). Bewaarde gepleisterde plafonds met zware moerbalken op slof met gedecoreerde nagelkoppen of natuurstenen console, originele deuren onder meer met gesmeed ijzeren of koperen beslagwerk uit de 17de eeuw en rode tegelvloer. Via de gang, bereiken we de achterkeuken met pompsteen en de achterkamer. Bewaarde eikenhouten spiltrap en toegang tot de kleine, gewelfde kelder. Hergebruikte witte en zwarte marmeren vloer van de vroegere begijnenkerk. De twee kamers op de verdieping werden als slaapkamers heringericht.

Binnentuin met omlopende buxushaag en centraal in Buxus geschoren IHS monogram. Achteraan in de tuin, witgeschilderd berghok onder lessenaarsdak met groengeschilderde deuren onder houten latei, in het verlengde van de berging bij nummer 10.