Deze eind-19de-eeuwse neoclassicistische burgerwoning telt drie traveeën en drie bouwlagen op souterrain, onder mansardedak. Met deze afmetingen beantwoordt het pand aan de standaardtypologie van de bebouwing op het Zuid. De rijkelijke afwerking van de gevel echter, steekt boven de standaardisering uit.

Meest opvallende element is de fraaie erker op de tweede bouwlaag, die de centrale travee accentueert. Een ijzeren balkonleuning bekroont de erker; hetzelfde fijne ijzerwerk komt terug in de borstwering van de vensters op de verdiepingen. Verder imitatievoegen op de begane grond, rechthoekige muuropeningen die op de verdiepingen in een omlijsting zijn gevat, kroonlijst op klossen, hardstenen plint met hoge betraliede keldervensters. Het schrijnwerk van de ramen is bewaard. De deur, gevat onder een entablement met bekronend vierkant bovenlicht, is vervangen. Houten rolluiken, paars glas in lood.