Deze twee meergezinswoningen met neo-Vlaamserenaissance-gevels werden rond 1880-1881 ontworpen door bouwmeester Georges Matthyssens. Ze maakten oorspronkelijk deel uit van een ensemble van vijf gelijkaardige woningen, waarvan één woning (64) gebouwd voor rekening van Ed. Van Aerschot en de andere vier (65-68) voor rekening van Alex. Matthyssens, vermoedelijk een verwant van de bouwmeester. Ook het hoekpand met de Gillisplaats werd door Georges Matthyssens in een gelijkaardige bouwtrant getekend. De nummers 65 tot 67 werden vervangen door nieuwbouw.

Het ensemble past zowel qua gebouwtype als qua bouwstijl uitstekend in het straatbeeld van de Vlaamsekaai. Alle bebouwing was hier gericht op de aanwezigheid van de Schippersdokken, met magazijnen of werkplaatsen of een begane grond met winkel- of caféfunctie. Op de verdiepingen waren appartementsgebouwen ingericht. De neo-Vlaamserenaissance-bouwstijl overheerst op de Vlaamsekaai. Dit was een bouwstijl die in architectuurkringen omwille van de meer unieke en arbeidsintensieve ontwerp- en constructiemethode werd geprefereerd boven de meer gestandaardiseerde neoclassicistische bouwtrant. Op de Vlaamsekaai werd de keuze voor de neo-Vlaamse renaissance actief gestimuleerd.

De panden tellen drie traveeën en vier bouwlagen onder zadeldak; elk pand heeft een handelsgelijkvloers, jammer genoeg met ondertussen vernieuwde puien. De lijstgevels hebben een rood bakstenen parement met gebruik van natuursteen voor detaillering zoals hoekkettingen, vensterdorpels, sluitstenen en balkonleuningen. De centrale travee is telkens geaccentueerd door een top- of trapgevel die de houten kroonlijst op klossen doorbreekt en een uitspringend risaliet bekroont waarin de vensters een balkon of versierde borstwering kregen. Rechthoekige of segmentbogige vensteropeningen, soms met een boogveld versierd.