Noodwoning van het Koning Albertfonds, type Jouret & Speltinckx, opgetrokken uit beton en hout. Op de aankoopakte wordt de barak omschreven als een type 'Jouret et demi', nummer 4888, met loods 6x3m en WC.

Na de Eerste Wereldoorlog zouden een driehonderdtal woningen in Veurne gedeeltelijk of volledig vernield geraakt zijn. In 1925 is er sprake van 122 barakken van het Koning Albertfonds, die op 18 locaties opgetrokken waren. De meesten waren opgetrokken buiten de Vaubanvesting van de stad, op plaatsen waar nauwelijks andere woningen werden gebouwd. Bronnen, onder meer foto's en mondelinge getuigenissen, doen uitschijnen dat het vooral om houten noodwoningen ging. Van de 122 barakken hadden 95 barakken een gekend nummer. Deze nummering verliep deels systematisch, dan weer willekeurig.

Langs de Calonnegracht stonden acht betonnen noodwoningen, waarvan er twee genummerd waren. Nr. 4888 werd toegewezen aan de familie Ruckebusch, wellicht in de jaren 1921-1922. Het gaat om een 'Jouret et demi', een noodwoning van het type Jouret & Speltinckx dat anderhalve keer groter was dan het standaardformaat, een zogenaamde 'Jouret simple' (7,84x6,14m).

Jules Ruckebusch richtte er onder meer zijn schoenmakersatelier in. In 1930 werd het gezin verplicht om de barak te kopen. Voor het gebruik van de grond diende een vergoeding betaald te worden van 25 frank, aldus de brief van het stadsbestuur aan Jules Ruckebusch, de dato 28 maart 1930. Deze laatste kocht de barak op 14 april 1930 aan Frans Van Humbeeck voor de som van 5.005 frank. Wellicht werden barakken van het Koning Albertfonds bij de opheffing van dit fonds in 1925 ook verkocht aan particulieren, aangezien geweten is dat ook in Wervik verschillende barakken verkocht werden aan Frans Van Humbeeck.

Op 1 juni 1940 kwam Jules Ruckebusch als eerste burgerlijk slachtoffer van Veurne om (Tweede Wereldoorlog). Zoon Maurice werd eigenaar van de barak in 1943. In 1993 kon hij de grond van de stad aankopen. Na de dood van Maurice in 1995 werd de barak doorverkocht aan de huidige eigenaars. In 1996 lieten deze nieuwe bewoners eternitplaten plaatsen tegen de buitengevels, waarop vervolgens pleisterkalk werd aangebracht. Ook de ramen werden vernieuwd.

Beschrijving

Oorspronkelijk gestandaardiseerde noodwoning. Laag huis met een oppervlakte van 11,13m lengte x 6,38m breedte onder zadeldak. Op het originele spant en dakbedekking werd een nieuw dak gelegd. Authentieke buitenmuren, bestaande uit stijl- en regelwerk in beton, ingevuld met betonplaten volgens het principe van twee vakken per kamer, al dan niet voorzien van een vensteropening. In 1996 werden tegen deze buitenmuren lichtgekleurde eternitplaten geplaatst die met crépi bewerkt werden. De verdiepte betonplaten werden niet opgevuld.

De verticale langwerpige vensteropening naast de voordeur, een typisch element van het type Jouret & Speltinckx, zit verscholen achter de platen. De andere vensteropeningen zijn gebleven, maar voorzien van nieuw raamwerk. De structuur binnenin is grotendeels behouden, met houten binnenmuren en originele paneeldeuren. Oorspronkelijk was er een gang, die voor- en achterdeur met mekaar verbond. De schouw is verplaatst. In de middelste kamer vooraan steekt een kruipkelder. De oorspronkelijke plankenvloer op zolder is bewaard, de plankenvloer op het gelijkvloers is verdwenen.