Appartementsgebouw in sobere art-decostijl, opgetrokken in opdracht van baron Robert de Kerchove d’Exaerde, naar een ontwerp door architect Gerard De Ridder uit 1925. Robert de Kerchove d’Exaerde (Gent, 1876-Wuustwezel, 1954), doctor in de rechten, politieke en sociale wetenschappen, zetelde als katholiek volksvertegenwoordiger en senator voor het arrondissement Antwerpen (1910-1946, 1946-1949), en was burgemeester van Wuustwezel (1926-1934). Het standingvolle appartementsgebouw, vermoedelijk bedoeld als vastgoedinvestering, is een van de eerste in zijn soort aan de Jan Van Rijswijcklaan. Met vier maanden tussentijd volgden twee bouwaanvragen elkaar op, waarbij de bouwdiepte werd ingekort om ruimte te maken voor een binnentuin en een garagecomplex.

Gerard De Ridder, wiens loopbaan kort na de eeuwwisseling van start was gegaan, associeerde zich omstreeks 1928 met architect Joseph Hertogs, en zette na diens dood hun gezamenlijke praktijk verder. In 1929 realiseerde het bureau de "Résidence du Nouveau Parc", een gelijkaardig appartementsgebouw van een zelfde omvang en standing in de Eglantierlaan nabij het Nachtegalenpark. Beide complexen behoren tot de vroege voorbeelden van luxe-flatgebouwen naar Parijs model in Antwerpen, en zijn representatief voor de behoudende art-decostijl waarvan De Ridder zich in de jaren 1920 bedient. Voor dezelfde opdrachtgever voerde hij eerder al verbouwingswerken uit aan de cinema Trocadero, op de hoek van de De Keyserlei en de Quellinstraat.

Het complex omvat vijf bouwlagen en een pseudo-mansarde (leien), met een gevelbreedte van zes ongelijke traveeën. De nagenoeg onversierde voorgevel in natuursteen, vertoont een volkomen symmetrische opbouw in spiegelbeeld, in overeenstemming met de achterliggende plattegrond. Verticaal legt de compositie de klemtoon op de twee zijrisalieten, met oplopende driezijdige erkers, een loggia en een grote dakkapel. Horizontaal wordt het gevelfront op klassieke wijze geleed in een sokkel met schijnvoegen en de centrale koetspoort, en een bovenbouw belijnd door de kroonlijst. De vierde verdieping onderscheidt zich daarbij in geringe mate als een soort attiek. Verder is het decor beperkt tot casementen met een klein centraal medaillon in de borstweringen van de bovenverdiepingen, en spiegels met een tandlijst op de penanten van de attiek. Het eenvoudige smeedijzer van de inkomdeur, de vensterleuningen en het voortuinhek bleven behouden; het vensterschrijnwerk werd vernieuwd.

Het appartementsgebouw is opgetrokken op een T-vormige plattegrond, met een luchtkoker in de kern en twee zijdelingse lichtschachten, en georganiseerd rond het centrale trappenhuis met lift. De twee appartementen per verdieping zijn quasi identiek, met een gespiegelde indeling. Ter hoogte van de zijrisalieten strekt zich een doorlopende suite van salon, fumoir en eetkamer uit. De grote slaapkamer met 'en suite' badkamer neemt het resterende deel van de straatzijde in, terwijl de achterbouw twee overige slaapkamers en een meidenkamer omvat. De keuken en een tweede badkamer zijn in de kern gegroepeerd bij de luchtkoker, en een lange gang verzekert vanuit de hal de interne circulatie. De flats op het gelijkvloers boeten aan ruimte in door de inrijpoort, en de flankerende traphal en conciërgewoning. Achteraan de tuin bevindt zich een complex met zes garages waarvan twee dubbele, en acht chauffeurskamers op de verdieping.