Herenhuis in neorégencestijl naar een ontwerp door architect Michel De Braey uit 1911. Opdrachtgever was de Duitse graanhandelaar Gustave Lehmann (°Dortmund, 1874), die zich in 1891 vanuit Dortmund in Antwerpen gevestigd had. Hij huwde in 1903 te Darmstadt met Bertha Paula Beer (°Darmstadt, 1883), met wie hij één kind kreeg geboren te Antwerpen in 1904. Lehmann, in 1900 tot Belg genaturaliseerd, leidde het aan de Meir gevestigde Antwerpse bijhuis van de familiale graanhandel David Lehmann uit Dortmund.

Het hotel Lehmann, geïnspireerd op het model van het laat-18de-eeuwse Parijse hotel, is sterk verwant met de dokterswoning Herman die Michel De Braey in hetzelfde jaar verderop in de Jan Van Rijswijcklaan ontwierp, zijn eerste en zijn tweede architectenwoning in de Van Putlei en de Markgravelei. Zoals het aanpalende hotel Fribourg zijn zij representatief voor de latere residentiële stadsarchitectuur van de architect. Actief vanaf eind jaren 1880, maakte De Braey omstreeks de eeuwwisseling naam met prestigieuze hotels in diverse neostijlen of landhuizen in cottagestijl. Tot de belangrijkste werken uit deze rijpe fase van zijn loopbaan behoren de neogotische Saint Boniface Anglican Church in de Grétrystraat en het in neorenaissancestijl ontworpen Gemeentehuis van Wijnegem.

Deze brede en diepe rijwoning omvat een souterrain en drie bouwlagen onder een plat dak. De verzorgde natuurstenen lijstgevel van drie ongelijke traveeën, wordt volgens de klassieke driedeling horizontaal opgedeeld in een beneden- en een bovenbouw, en afgewerkt door een hoofdgestel en een blinde attiek. De asymmetrische compositie met een centraal inkomportaal, beantwoordt aan de ruimtelijke indeling van het interieur. Een oplopende driezijdige erker over de eerste twee bouwlagen, legt de klemtoon op de hoofdvertrekken die in de brede zijtravee zijn gesitueerd. Verder vertoont de gevel een regelmatige ordonnantie met vlak omlijste steekboog vensters, geaccentueerd door sleutels, waterlijsten en lekdrempels op de hoofdverdiepingen. Opvallend voor het neorégencedecor zijn de fraai bewerkte schouderboogdeur met een oculus als bovenlicht, het in- en uitgezwenkte profiel van de erker, de bloemenslingers onder de consoles van de kroonlijst, en het sierlijke smeedijzer van de balkon- en vensterleuningen, de keldertralies en het voortuinhek. Het houten schrijnwerk van de deur en vensters met hun typische roedeverdeling bleef behouden; de garage in het souterrain is een latere verbouwing.

De plattegrond vertoont de typologische kenmerken van een woning voor de vermogende burgerij, met een opdeling in ontvangstruimten, privé-vertrekken en dienstlokalen. De vestibule leidt vanaf de straat naar de grote hal met staatsietrap en bovenlicht, die de centrale ruimte vormt van het hotel. De bel-etage wordt volgens de bouwplannen over de volledige diepte van het gebouw ingenomen door een doorlopende suite, samengesteld uit het salon, de eetkamer, de veranda en het overdekte terras. Verder bevindt zich een kantoor aan de straatzijde van de hal, en een 'chambre de ménage' aan de tuinzijde. Slaapkamers, badkamer en meidenkamers nemen de bovenverdiepingen in, met balkons aan de achtergevel. Het souterrain biedt ruimte aan het personeelsverblijf, de keuken en de gebruikelijke voorraad- en wijnkelders.