Herenhuis in sobere art-decostijl gebouwd in opdracht van Albert Salti (1885-1970), naar een ontwerp door architect Joseph de Lange uit 1928. Van Ottomaans-Joodse afkomst, geboren in het huidige Istanbul, was Salti in 1887 samen met zijn vader Haïm Joseph Salti (°Constantinopel, 1859), zijn moeder Rebecca Esquenasi (Constantinopel, 1860-Amsterdam, 1917) en zijn vijf jaar oudere broer Maurice naar Antwerpen geëmigreerd, waar de vier andere kinderen van het gezin geboren werden. Hij huwde in 1912 te Londen met Sophie Jeanne Götz (°Antwerpen, 1891), hun oudste dochter Lucie Rebecca werd in 1917 te Amsterdam geboren, haar jongere zus Huguette Claude in 1924 te Berchem. Het gezin betrok hun nieuwe hotel in mei 1930. De koopmansfamilie Salti behoorde tot de stichters van de Sefardische 'Portugese synagoge' in Antwerpen, die in 1912-1913 naar een ontwerp van de Lange werd opgetrokken in Hoveniersstraat.

Architect Joseph de Lange bouwde tijdens de eerste helft van de 20ste een loopbaan uit in Antwerpen, voornamelijk in dienst van de Joodse burgerij en de religieuze gemeenten. Begonnen in 1903, ontwierp hij vóór de Eerste Wereldoorlog zowel in eclectische als in art-nouveaustijl. Tijdens het interbellum evolueerde zijn architectuur naar de gematigde art-decostijl, waarvan het hotel Salti een representatief voorbeeld is. Zijn bekendste werk uit deze periode is het bekroonde, maar niet uitgevoerde wedstrijdontwerp uit 1923, voor de latere synagoge Romi Goldmuntz in de Oostenstraat. De Lange vluchtte na de Duitse inval in 1940 met zijn gezin naar de Verenigde Staten, en overleed in 1948, na een kortstondige hervatting van zijn loopbaan in 1946-1947.

De rijwoning in halfopen bebouwing vormt, samen met de in 1926 door architect Jos. Somers ontworpen woning John Pieters, een geheel van twee gekoppelde stadsvilla’s. De bouwplannen kwamen in drie fasen tot stand, waarvoor telkens een nieuwe bouwaanvraag werd ingediend. De laatste fase uit 1929 betrof enkel de gevels van de woning die toen al in opbouw was, en had vermoedelijk tot doel het ontwerp af te stemmen op de architectuur van het buurpand. De aanleunende garage werd door een volgende eigenaar in 1939 toegevoegd.

Het gebouw omvat twee bouwlagen en een pseudo-mansarde (leien), en is opgetrokken in baksteenbouw. Enkel voor de rijker uitgewerkte straatgevel van twee traveeën werd een parement in natuursteen toegepast. Het eerste gevelontwerp onderscheidde zich door de hoektravee over twee bouwlagen open te werken tot een loggia. Het tweede ontwerp opteerde voor een meer klassieke compositie, symmetrisch opgedeeld door vensterlisenen onder dakvensters met een gebogen fronton. De lisenen werden in het derde ontwerp naar het voorbeeld van het buurpand verbreed, op dezelfde wijze ingevuld met oplopende driezijdige erkers en drielichten, en bekroond door dakvensters met gestileerde voluten. In de zijgevel ligt de klemtoon op de inkomtravee, met een luifel, een drielicht en een zelfde dakvenster. Het houten schrijnwerk van de deur en vensters met kleine roedeverdeling bleef behouden, net als het smeedijzeren voortuinhek met een discreet art-decomotief.

De plattegrond volgt de conventionele typologie van de woning voor de vermogende burgerij, uitgerust voor inwonend personeel. De centrale inkom en traphal met bovenlicht, die wordt ontdubbeld door een diensttrap, deelt het interieur over de volledige breedte op. Volgens de bouwplannen neemt op de begane grond het salon de straatzijde in, en de eetkamer, de keuken met office en dienstingang de tuinzijde. De eerste verdieping biedt ruimte aan de slaapkamer met 'cabinet de toilette', twee kinderkamers en twee badkamers. Een logeerkamer, een werk- en studeerkamer en twee meidenkamers vormen de mansardeverdieping.