Appartementsgebouw in sobere art-decostijl gebouwd in opdracht van de weduwe Emile Lesnino-Verhoeven en juffrouw J. Peeters, naar een ontwerp door architect Emiel Janssens (inscriptie) uit 1928. Het ontwerp is verwant met de architectuur van Paul Smekens en Jef Huygh uit deze periode, zeker wat de invloed van de Amsterdamse School betreft.

Het gebouw met een lijstgevel in natuursteen telt vier bouwlagen en een dakverdieping. Drieledig van opbouw, is het gevelfront opgedeeld in een sokkel met schijnvoegen, een verticaal geritmeerde bovenbouw, en een terugwijkende, met leien beklede dakverdieping. De compositie ontleend zijn expressieve karakter verder vooral aan de vormgeving van de bovenbouw. De doorlopende vensterregisters worden geritmeerd door fijn geprofileerde ribben, die onder de puilijst op consoles rusten. Het oorspronkelijk typische houten schrijnwerk met kleine roedeverdeling werd op de rondboogdeur na vernieuwd.

Het gebouw biedt ruimte aan vier appartementen op een L-vormige plattegrond, met een gemeenschappelijke trappenhuis in het verlengde van de inkomhal en mansardes. De appartementen omvatten een woonkamer, een keuken, drie slaapkamers en een badkamer.