Vroegere garage, oranjerie en chauffeurswoning in beaux-artsstijl, gebouwd in opdracht van de uit Boom afkomstige Frans Camiel Rypens (°1851), naar een ontwerp door de architecten Fernand de Montigny en Louis Somers uit 1923. Aan de goedgekeurde bouwplannen gingen hetzelfde jaar twee ontwerpen vooraf, die telkens door het stadsbestuur werden geweigerd, hetzij omwille van het volume en de bouwstijl, hetzij omwille van de inplanting. Het gebouw werd opgetrokken in de tuin van een bestaande, vandaag verdwenen villa in de Acacialaan (huidig nummer 18), die vermoedelijk rond deze tijd door de bouwheer was verworven. Het bouwdossier van deze villa, kadastraal geregistreerd in 1915, kon niet worden teruggevonden. Samen met de garage liet Rypens in de tuin een serre en een hoenderhok oprichten. De garage werd in 1935 door de Montigny en Somers verbouwd in opdracht van Robert Engels-Born, eigenaar van de aanpalende villa op de hoek van de Seringenlaan en de Acacialaan. Dit vandaag eveneens verdwenen landhuis in beaux-artsstijl door de architect Joseph Hertogs, was in 1913 gebouwd voor de wolmakelaar Auguste Grisar, en - na verwerving - in 1927 gevoelig uitgebreid door Engels-Born. Deze laatste annexeerde omstreeks 1935 ook de villa Rypens met aanhorigheden bij zijn domein, waarvan de garage, die vandaag als woning dienst doet, en delen van de smeedijzeren omheining nog de enige restanten vormen.

Associés van omstreeks 1910 tot 1940, lieten de Fernand de Montigny en Louis Somers zich kort na de Eerste Wereldoorlog opmerken met het stadion voor de Olympische Spelen van 1920. In hun talrijke burgerhuizen uit de jaren 1920, pasten zij doorgaans een behoudende beaux-artsstijl toe. Op hetzelfde moment waren zij actief in de wederopbouw van Oostkerke (Diksmuide), met neotraditionele ontwerpen. Een van hun vroegste realisaties, het in 1912 ontworpen kasteeltje "Acaciahof" in de Acacialaan, neemt het aanpalende perceel in.

Vrijstaand ingeplant, op een rechthoekige plattegrond van twee bij vier traveeën met afgeronde hoeken, telt het neorégence-paviljoen één bouwlaag onder een mansardedak. De constructie is opgetrokken uit rood baksteenmetselwerk, met ruime verwerking van natuursteen voor pilasters, vensteromlijstingen en het hoofdgestel, arduin voor de plint en natuurleien voor de dakbedekking. Verticaal geleed door pilasters en het middenrisaliet van de oostelijke hoofdgevel, wordt de opstand beëindigd door een klassiek hoofdgestel met houten kroonlijst, en rondbogige dakkapellen met klauwstukken en waterlijst. De oorspronkelijke ordonnantie met garagepoorten, oranjerieramen, en steekboogvensters of -deuren, in vlakke omlijsting met oren, sluitsteen en onderdorpel, onderging in 1935 de nodige wijzigingen: vier oranjerieramen in de meest noordelijke travee werden verkleind tot vensters. Deze verbouwing had tot doel een tweede dienstwoning, vermoedelijk bedoeld voor de hovenier, in het gebouw te integreren. Oorspronkelijk bestond het gelijkvloers uit een dubbele automobielstalling met herstelwerkplaats en een oranjerie, met de chauffeurswoning op de mansarde. De luifel uit ijzer en glas, die volgens de bouwplannen de garagepoorten aan tuinzijde beschermde, is verdwenen. Fraai smeedijzeren tuinhek en toegangspoort in neorégencestijl.