Park met de zogenaamde 'Uilentoren' en het landhuis van Guillaume Lambert (1818-1909), één der ontdekkers van het Kempische Steenkoolbekken die hier in het begin van de jaren 1890 een buitenverblijf liet bouwen. Later gekend als Domein Paul Lambert naar de zoon van Guillaume.

Historiek

Sommige historici zien deze omgeving als de oorspronkelijke locatie van de burcht van Zaventem in tegenstelling tot de borcht nabij de overgang van de Kleinebeek in het huidige Centrumpark. In de 19de eeuw restte er volgens J. Lauwers en A. Wauters slechts een kasteelruïne onder de benaming Uilentoren (huidig nummer 88). Noch op de Ferrariskaart (1771-1777), noch op 19de-eeuws kaartmateriaal als de Vandermaelenkaart, Atlas der Buurtwegen en Poppkaart is er echter bebouwing te vinden op deze plaats.

In 1879 wordt op het kadaster voor het eerst bebouwing geregistreerd op het betreffende perceel ter plaatse van het latere landhuis (nummer 90). In 1883, bij de verbouwing van het bestaande 'paviljoen met broeikas' tot een 'huis en broeikas', worden op het kadaster 'Lambert Cousin Guillelmus Josephus en kinderen, Ingenieur des mines, Bruxelles' aangehaald als eigenaars. Een vergroting gerealiseerd in 1887 wordt geregistreerd in 1889 en in 1892 wordt er nogmaals een aanzienlijke vergroting ingetekend, tegelijkertijd met de registratie van een 'nouvelle construction' verder ten noordoosten. Dit nieuwe gebouw (nummer 88) werd gewoon als huis geregistreerd. Voortgaande op oud fotomateriaal waren er in het park ook rotsen en grotten in cementrustiek.

Beschrijving

Volgens een oude prentkaart was het landhuis zelf een vrij eenvoudige, doch typisch neoclassicistisch getinte constructie, opgetrokken uit baksteen, van vijf traveeën en twee bouwlagen, met een lager aanbouwsel en aangrenzende serre. De centrale ingang werd voorafgegaan door een neoclassicistisch uitgewerkt portaal; hogerop was er een deurvenster met balkon. Aangezien het domein niet kon bezocht worden kon het huidige uitzicht niet worden nagegaan; voortgaande op bestaand fotomateriaal bleef er wel een serre bewaard. Aan de straat bleef ook het ijzeren toegangshek bewaard samen met een laag omheiningsmuurtje van natuursteen, eveneens met ijzeren hek met pijlpuntmotieven.

Het huidige nummer 88, de zogenaamde Uilentoren, werd vermoedelijk eveneens opgetrokken als buitengoed (mogelijk voor één van de kinderen) doch met duidelijke verwijzingen naar de neostijlen. In 1955 werd overgegaan tot restauratie en verbouwing, aangezien het geheel toen vrij vervallen was. Complex van één à twee bouwlagen onder platte daken, opgetrokken uit Lediaanse zandsteen met contrasterende verwerking van zwarte baksteen voor de muurbanden en omlijstingen van de steekbogige muuropeningen. Opmerkelijk zijn de boogfries en kantelen van zwarte en rode baksteen boven de uitspringende garage links en het gedeelte rechts dat twee bouwlagen telt en daardoor refereert aan een middeleeuwse burcht.