Klein neoclassicistisch kerkje van circa 1850, in 1896 gerestaureerd door architect H. Martens; gelegen op een lichte heuvel binnen een ommuurd kerkhof, als vervanging van een vroegere kerk die op dezelfde plaats stond; confer de oude grafkruisen en -stenen (grafsteen van 1299).

Eénbeukige ruimte van vier traveeën, met polygonale koorsluiting. Oostelijke sacristie. Baksteenbouw met gebruik van arduin onder meer voor de plint.

Licht vooruitspringende, ingebouwde westelijke toren, verjongend naar boven toe en bekroond met een ingesnoerde naaldspits; markante arduinen schouderstukken met lijstwerk. Dieper gelegen rondboogportaal met hardstenen boogrug op zware imposten; Sint-Pietersbeeld in het boogveld; halverwege de toren een blinde nis. Vier rondbogige galmgaten op arduinen onderdorpel; omlopende kordonlijst ter hoogte van de imposten; zware houten kroonlijst.

Sobere noordelijke en zuidelijke gevels, geritmeerd door rondboogvensters met arduinen imposten en lekdrempels. Blinde koorsluiting. Afgesnuit zadeldak (kunstleien).

Schip overkluisd door middel van drie pseudokruisribgewelven steunend op kraagstenen met neogotische inslag. Rondbogige triomfboog. Koor overdekt met kruisrib- en straalgewelf.

Mobilair: Eikenhouten gekruisigde Christus (19de eeuw) tegen de buitenmuur. Neoclassicistische biechtstoel, eik (eerste helft 19de eeuw). Drie grafkruisen tegen kerkhofmuur (17de eeuw); twee grafstenen (één gedateerd 1299) bij de kerk.