Voormalig klooster, gesticht in 1396; de vrouwelijke religieuzen die het klooster bewoonden volgden geen bepaalde regel; later sloot de orde zich aan bij de augustinessen van Sint-Luciëndal, gesticht in 1614. In 1796 werd de orde opgeheven en het goed verkocht aan H. Kenens van Halen. In 1832 vestigden de redemptoristen zich in het klooster. In 1836, bouw van kapel in neoclassicistische stijl, op de puinen van de oorspronkelijke kapel, en uitbreiding van het klooster. Kapel in 1917 vergroot en in neoromaanse stijl herbouwd naar ontwerp van architect E. Dehennin, thans gesloopt. Het goed maakt deel uit van het Sint-Anna-ziekenhuis.

Van het oorspronkelijke complex blijft alleen een L-vormige vleugel over uit de tweede helft van de 18de eeuw, opgetrokken in classicistische stijl.

Westvleugel van drie bouwlagen onder zadeldak (kunstleien). Bakstenen gebouw op een lage, kalkstenen plint; gesmeed ijzeren muurankers. Beschilderde oostgevel van zes traveeën, westgevel van acht traveeën met een verhoogde begane grond. Getoogde vensters in een kalkstenen omlijsting met sluitsteen met korte druiplijst. Gelijkaardige deur in de oostgevel.

Noordvleugel met eveneens drie bouwlagen onder zadeldak, met klokkenruitertje; op de oostzijde slechts vijf traveeën zichtbaar, noordgevel van vijftien traveeën; de oorspronkelijke hoogte van het gebouw (twee bouwlagen) wordt waarschijnlijk aangegeven door de eerste zes traveeën, gelegen tegen de noordelijke zijgevel der westvleugel, onder steil zadeldak met dakkapellen. Gelijkaardige afwerking als voor de westelijke vleugel; de bovenvensters (derde bouwlaag) hebben echter een gecementeerde omlijsting.

De overige gebouwen, daterend van de uitbreiding door de redemptoristen (tweede helft 19de eeuw), zijn minder belangrijk. Uit deze periode dateert de neogotische kapel in de zuidvleugel, en het gedeelte dat zich westwaarts aan Stenaartberg uitstrekt.