Knoteiken(rijen) kwamen vroeger algemeen voor in deze streek. Deze werden vooral aangeplant op houtwallen rondom akkers, als wegbeplanting langs wegen, op de flanken van holle wegen, langs beekoevers en op duinranden. In Hokselaar, een gehucht bij Koersel (Beringen) is nog een relict van deze knoteikenrijen bewaard gebleven. De rijen zijn niet meer alle volledig. In het totaal staan er nog circa 20 knoteiken met stamomtrekken die variëren tussen 270 cm en 330 cm.

Deze knoteikenrijen bevinden zich aan de zuidrand van een een zandduin. Op de militaire topografische kaarten is te zien dat het netwerk aan hagen en houtkanten veel dichter was en grotendeels samenviel met perceelsranden. De (relicten) van rijen die nu nog overblijven staan allemaal langs (voormalige) wegen. Uit de militaire topografische kaart van 1937 blijkt immers dat achter de huizen van de Hokselaarstraat en in het weiland, waar nu nog enkele oude knoteiken staan, vroeger (onverharde) wegen liepen. Deze wegen zijn ondertussen verdwenen, maar de resterende knoteiken markeren nog hun voormalige ligging in het landschap.

Het knotten van eiken was in de regio een wijdverbreid gebruik. Het rijshout werd voornamelijk gebruikt voor het maken van mutsaarden voor de broodoven. De gewoonte om eigen brood te bakken in houtgestookte ovens verdween in de jaren 1950-1960. Ook de landbouw begon aan een opschaling na de Tweede Wereldoorlog. Hierdoor werden veel knoteikenrijen opgeruimd. Bij de bomen die bleven staan, zoals deze, werd het regelmatige knotbeheer stopgezet.