Het gehucht Sint-Brixius-Rode, van oudsher deel uitmakend van Meise, ontstond door het rooien van de hier gelegen bossen rond de 10de eeuw. Vermoedelijk speelde de aanwezigheid van de Birrebeek, een zijriviertje van de Rupel dat in Brixius ontspringt, hierbij eveneens een rol. Hoewel Rode volgens A. Bettesone vermoedelijk ontstond in de 11de eeuw, is de eerste vermelding als Sint-Brixius-Rode pas terug te vinden in 1267. Het dorp ontwikkelde zich aanvankelijk langs de drie belangrijkste wegen, met name de Plasstraat, de Hoekstraat en de Broekstraat, pas later ontstond de kerk. Het oude Hof te Rode of Ter Kercke, eigendom van de ridders van Meise, lag aan de basis van de ontwikkeling van Rode.

Sint-Brixius-Rode verwierf naderhand enig belang doordat de heren van Grimbergen hier een burcht lieten bouwen, vermoedelijk als verdedigingspost aan de rand van een landbouw- en bosgebied. De 'borght', naderhand ook Hof te Rode genoemd, was gelegen aan de Broekstraat die het hof verbond met de kerk.

Eeuwenlang vormde de landbouwactiviteit de belangrijkste bron van inkomsten. Rond 1870 waren er in Rode drie 'hofsteden', vijf 'boerderijen' en een vijftiental woningen van kleine landbouwers.

Vandaag wordt deze kleine woonkern in een landelijke omgeving, gekenmerkt door de geïsoleerde ligging ten oosten van A12 die in gebruik werd genomen in 1937. Door de aanleg van de woonwijk Eversem vanaf de jaren 1960 op de voormalige gronden van het Hof te Rode, ten oosten van Sint-Brixius-Rode, is de wooncapaciteit in deze omgeving sterk toegenomen. De eerste sociale woningen, gelegen langs de Alfred van Campenhoutlaan en de Begonialaan werden ingehuldigd op 26 september 1964. Ze werden gebouwd in opdracht van de Nationale Landmaatschappij met zetel te Brussel.