De Beeltjensdreef werd aangelegd door Jean-Philippe Eugene de Merode in 1722. Ze sloot aan op de eerder aangelegde dreef naar Geel waardoor een enorm lange dreef ontstond die de heerlijkheid Westerlo van oost, aan de kapel van de Huypensberg (nu gelegen op de Merodedreef) tot west, aan de Molen in Zoerle (gelegen op de Asberg) doorkruiste. Dit was een van de vele dreven die de toenmalige markies van Westerlo liet aanleggen binnen zijn heerlijkheid.

De dreven die hij aanlegde bestonden gewoonlijk uit twee of drie bomenrijen langs weerszijden en een gracht. De lopen tussen de dreef werden verpacht om vee te beweiden zoals blijkt uit een 18de-eeuws archiefstuk: 'Het 1e deel der Beijltjens dreve beginnende van den Huijpensbergh tot aen de Tongerloo Dreve te bewijden op conditie van de beesten int seel te houden soo daniglijck dat sij aen de geleende goederen geene schaede toebrengen.'(AR, FAMW, 34/1, 2366)

De opgaande bomen waren immers geplant voor de houtopbrengst en werden om de 80 à 90 jaar gekapt en heraangeplant.

Op een figuratieve kaart uit 1788 is te zien dat de naam Beeltjensdreef enkel nog gebruikt wordt voor het deel dat nu nog steeds bestaat. Het gedeelte tussen de dreef naar Tongerlo en de kapel van de Huypensberg heeft dan de naam 'Huypensbergh dreve gekregen'. Dit gedeelte verdween volledig bij de aanleg van de 'ring' rond Westerlo in de eerste helft van de jaren 1970, waarbij wel het tracé van de Hupensbergh dreef, ondertussen de Merodedreef genaamd, behouden bleef, maar de flankerende bomen eraan moesten geloven.

De Beeltjensdreef tussen Asberg en de dreef naar Tongerlo, aangelegd in 1722, bleef wel bewaard en heeft nog altijd een indrukwekkende lengte van bijna 1500 m. De dreef bevat nog steeds een dubbele rij eiken en beuken welke vermoedelijk werden aangeplant kort na de Tweede Wereldoorlog.