Pastorietuin, circa 80 are, met typische dualiteit: een bij de (in 1953 herbouwde) pastorie aansluitend vlak perceel (vroe­ger met een padenkruis) en een ­golvend, 'landschappelijk' aan­gelegd per­ceel met linden en een heuveltje met oude bruine beuken.

Op 14 februari 1939 schreef de toenmalige pastoor van Neer­velp aan de voorzitter van de Koninklijke Commis­sie voor Mo­numenten en Landschappen dat het gemeentebestuur van plan was om "drie schoone roode beukenboomen, staande in het gesloten park der pastorij" te verkopen, vermoedelijk om de renovatie­kosten van het pastoriegebouw te bekostigen. Het "gesloten park", in het uiteindelijke beschermingsbesluit (30 december 1942) "warande" genoemd, valt samen met het perceel 134a op de oude kadasterkaarten.

In 1953 werd de oude pas­to­rie afgebroken en vervangen door nieuwbouw, maar er zijn nog stuk­ken oud metsel­werk en nog een groot ge­deelte van de oude tuinmuur be­waard. Bovendien is de tweeledige structuur die vele pastorietuinen in de regio kenmerkt nog duidelijk zichtbaar. Halverwege de 19de eeuw kregen tal van pastorietuinen naar de heersende trend in de tuin­ar­chitec­tuur een in­formeel, 'land­schap­pe­lijk' aanhangsel, dat be­plant werd met de daarbij gebrui­kelijke boom­soorten, exoten of kleur- en vorm­cultivars, vooral bruine beuk (Fagus sylvatica 'Atropunicea'). Dit ge­deel­te is meest­al scherp afgescheiden van de recht­hoe­kige, geo­me­trische, vaak kruisvormig ingedeelde tuin die in de schaduw van het pastorie­gebouw ligt. Soms worden deze 19de-eeuw­se uit­brei­dingen door een slin­gerpad ont­sloten. Type­rend in Neer­velp is het heuvel­tje – circa 120 centimeter hoog – waarop de drie beuken staan. De aanleg van deze 'warande' met bruine beuken valt waarschijnlijk samen met een in 1850 geregistreerde verbouwing en ver­gro­ting van het pastoriegebouw.