Op het voormalige mijnterrein van Eisden liggen vier mijnterrils met een totale oppervlakte van 17 ha: de Lange Terril, de Rode Terril en de Tweelingterrils. Door het wassen van de steenkool werden steenkool en restgesteenten van elkaar gescheiden. De grote hoeveelheid mijnsteen werd gemakshalve zo dicht mogelijk bij de mijnzetel gestort wat resulteerde in zwarte stoffige storthopen. De zeer droge en doorlatende bodem vormt voor planten en dieren een bijzondere biotoop. Daarnaast zorgen ook wind- en watererosie voor een belangrijke dynamiek. Door de uiteenlopende substraten zijn op de terrils belangrijke gradiënten aanwezig, gaande van pioniervegetatie tot eiken-berkenbos met een duidelijk verschil tussen de noord- en zuidhelling.

De steen van de oudste en meest westelijke terril is door permanente zelfontbranding zichtbaar rood gekleurd en wordt afgegraven voor gebruik in verhardingen. Deze terril is vooral wetenschappelijk belangrijk omwille van de fossielenrijkdom van vochtminnende planten en waterplanten die wijzen op een afwisseling in dit gebied tussen zeer vochtige en drogere perioden tijdens de ijs- en tussenijstijden.

Landschappelijk zijn de terrils de meest opvallende getuigen van het mijnverleden. Daarenboven vormen de steengruishopen ook nu nog belangrijke herkennings- en oriëntatiepunten in het landschap met een panoramisch zicht op de groene omgeving.