Kantoorgebouw in art-decostijl gebouwd in opdracht van Guillaume van de Putte, naar een ontwerp door de architect Camille Bal uit 1924/1927. Het pand vormt het laatste restant van een bedrijfscomplex, dat verder een groot pakhuis omvatte op de aanpalende percelen. Niet bekend is in welke bedrijfs- of handelstak de firma actief was. Van de Putte liet in 1924 door Bal een eerste, bescheiden kantoorpand optrekken, overeenstemmend met de huidige twee linker traveeën. Aanvankelijk gepland met drie bouwlagen, werd nog tijdens de bouw een extra verdieping toegevoegd. Dit pand werd in 1927 verdubbeld tot het huidige volume, en inwendig verbouwd. Tijdens deze fase, uitgevoerd door de aannemer G. Hargot & R. Somers, kwam ook het aanpalende pakhuis tot stand, een vier bouwlagen hoge constructie op een L-vormige plattegrond, met een gevelfront van vijftien traveeën. Opgetrokken met een skeletstructuur uit gewapend beton, beantwoordde de opstand van dit laatste aan een symmetrische compositie, geritmeerd door de hoger opgetrokken middenpartij en kolossale pilasters. Het werd midden jaren 1950 gesloopt en vervangen door een geheel van vijf flatgebouwen (Solvynsstraat 5-13).

Het complex Van de Putte behoort tot het vroege oeuvre van Camille Bal, wiens loopbaan als zelfstandig architect omstreeks 1920 van start ging. Met een reeks opmerkelijke bouwprojecten drukte hij tijdens het interbellum een stempel op zijn geboorteplaats Boom. Samen met Ernest Lamot ontwierp Bal tussen 1921 en 1929 drie tuinwijken die van een pittoresk traditionalistisch idioom evolueerden naar de strakke geometrische baksteenarchitectuur van zijn belangrijkste realisaties. In 1925 kregen beide architecten de opdracht voor het monumentale complex van de Provinciale Technische Scholen, opgetrokken in 1926-1930, gevolgd door de Heilig Hartkerk in 1935. Van het handvol bouwprojecten die Bal in Antwerpen tot stand bracht, behoren het complex Van de Putte en de diamantslijperij “De Daad” in de Lamorinièrestraat, een opdracht van de Antwerpse Diamantbewerkersbond uit 1927, tot de meest opvallende.

Met een gevelbreedte van vier traveeën, omvat het gebouw vier bouwlagen onder een plat dak. De lijstgevel onderscheidt zich door een parement uit witte natuursteen, op een pui uit blauwe hardsteen. Deze laatste omvat twee inkomdeuren in de uiterste traveeën, waartussen twee inrijpoorten met cartouchesleutel waarin de initialen VDP van bouwheer Guillaume van de Putte verwerkt zijn. Ook de bovenbouw beantwoordt aan een regelmatig ordonnantieschema, verticaal geritmeerd door kolossale lisenen, de driekwartronde middenpost bewerkt met een vruchtendecor in art-decostijl. Verder registers van hoge rechthoekige vensters met lekdrempel, de tweede en derde verdieping geaccentueerd door verdiepte borstweringen met een ruitvormige cartouche. Een houten kroonlijst op getande consoles, waartussen rankwerkreliëfs, vormt de gevelbeëindiging, De smeedijzeren art-deco-inkomdeuren zijn bewaard, evenals het stalen vensterschrijnwerk met stalen roeden en twee metalen vlaggenmasten; de smeedijzeren inrijpoorten met eenzelfde patroon als de deuren zijn vervangen door rolluiken.

De plattegrond wordt volgens de bouwplannen opgedeeld door de centraal ingeplante traphal met lift. Garage en kantoren op de begane grond, kantoren op de drie bovenverdiepingen.